перакасі́ць², -кашу́, -ко́сіш, -ко́сіць; -ко́шаны; зак., што.

1. Скасіць далей за вызначаную мяжу.

П. мяжу.

2. Скасіць усё, многае.

П. усе лугі.

|| незак. перако́шваць, -аю, -аеш, -ае (да 1 знач.).

|| наз. перако́шванне, -я, н. (да 1 знач.) і перако́с, -у, м. (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

далі́на, -ы, мн. -ы, -лі́н, ж.

Роўная прастора ўздоўж рачнога ложа або падоўжаная ўпадзіна паміж гор ці ўзгоркаў.

Рачная д.

Горная д.

◊

Сіліконавая даліна — цэнтр высокіх тэхналогій з развітай інфраструктурай, у якім у асноўным размешчаны прадпрыемствы электроннай прамысловасці.

|| прым. далі́нны, -ая, -ае.

Далінныя лугі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

абкасі́ць, -кашу́, -ко́сіш, -ко́сіць; -ко́шаны; зак.

1. што. Скасіць траву вакол чаго-н.

А. траву вакол дрэў.

2. што. Скасіць усё, пакасіць.

А. лугі.

А. балота.

3. каго. Апярэдзіць, перамагчы ў касьбе.

Хто каго абкосіць.

|| незак. абко́шваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абко́шванне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыпісны́, ‑ая, ‑ое.

1. Прылічаны, прыпісаны куды‑н. Прыпісное сяло. Прыпісныя лугі.

2. Які праводзіць прыпіску. Прыпісны пункт.

•••

Прыпісныя сяляне гл. селянін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прыпісны́ в разн. знач. приписно́й;

~ны́я лугі́ — приписны́е луга́;

п. пункт — приписно́й пункт;

○ ~ны́я сяля́не — ист. приписны́е крестья́не

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

кле́йкі, ‑ая, ‑ае.

Які склейвае, прыклейваецца; ліпкі. Клейкая гліна. □ Налёт смалістых кветак клейкіх Нам рукі склеіў на хаду. Калачынскі. Зелянеюць лугі, выкідваецца клейкі ліст на бярозе. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зеляне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е; незак.

1. Станавіцца зялёным.

Медзь зелянее.

З. ад злосці.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пакрывацца свежай травой, лісцем.

Пачалі з. лугі і дрэвы.

3. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Віднецца (пра што-н. зялёнае).

|| зак. пазеляне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е (да 1 знач.) і ззеляне́ць, -е́ю, -е́еш, -е́е (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перастая́лы, ‑ая, ‑ае.

Які сапсаваўся, якасна змяніўся ад доўгага стаяння. А вакол былі мокрыя лугі з высокай, перастаялай травой. Караткевіч. Зямля набрыняла вадой, разбухла, як перастаялае цеста. Асіпенка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гняздо́ўе, ‑я, н.

Месца, дзе гнездзяцца птушкі. З апусцелага гняздоўя Паразляталіся шпакі. Гаўрусёў. У застуджаных нізоўях, Дзе ў стагах крынічныя лугі, Качак, кнігавак гняздоўі Белыя засыпалі снягі. Матэвушаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падзічэ́ць, ‑эе; зак.

1. Стаць, зрабіцца больш дзікім. Сабака падзічэў.

2. Стаць, зрабіцца дзікім — пра ўсё, многае або ўсіх, многіх. [Сахрон:] — Усё ж чыста спалена, разбурана... Поле зарасло, лугі падзічэлі... Сачанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)