закіпе́ць ​1, ‑піць; зак.

Зрабіцца кіпячоным, гатовым да ўжывання. Чай закіпеў, можна піць.

закіпе́ць ​2, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак.

Пачаць кіпець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пакіпе́ць, ‑кіплю, ‑кіпіш, ‑кіпіць; зак.

1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Кіпець некаторы час.

2. перан. Разм. Тое, што і пакіпяціцца (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

клеката́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., кляко́ча; незак.

1. Ствараць клёкат, крычаць падобна некаторым птушкам.

На ліпе клякоча бусел.

2. Бурліць, шумна кіпець.

У трубах клекатала вада.

3. перан. Бурна праяўляцца (пра пачуцці).

На душы ў яго клекаталі гнеў і абурэнне.

|| наз. клеката́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

◎ Кы́паць ’кіпцюр’ (Нас.). Гл. кіпець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Ваўрэ́ць ’моцна спацець’ (Касп., Гарэц., Яруш., Бяльк.). Рус. дыял. вреть ’моцна пацець’. Параўн. укр. дыял. врі́ти ’кіпець’, бел. врэць, ст.-рус. вьрѣти ’кіпець’, польск. wrzeć, чэш. vřiti, ст.-слав. вьрѣти, серб. вре̏ти і г. д. Прасл. *vьrěti ’кіпець і да т. п.’ Падрабязней гл. Фасмер, 1, 362. Бел. ваўрэ́ць < *о‑вьрѣти (з пратэтычным о‑ > ва‑).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Бурбуле́ць моцна кіпець’. Гл. бу́рбалка 1.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Кібдзюры́ (Сержп. Грам.). Гл. кіпцюрыß кіпець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Ке́пяць ’кіпцюр’ (З нар. сл.). Гл. кіпець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кляхата́ць ’кіпець’ (Жыв. сл.). Гл. кляхаваць, кляхацець.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Кляхаце́ць ’кіпець’ (Жыв. сл.). Гл. кляхаваць, кляхатаць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)