пакіпе́ць, ‑кіплю, ‑кіпіш, ‑кіпіць; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Кіпець некаторы час.
2. перан. Разм. Тое, што і пакіпяціцца (у 2 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)