карчу́к, ‑а, м.

Абл. Невялікі корч. Мацей падняўся з карчука і моўчкі пайшоў у бок дарогі. М. Стральцоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Скарчэ́ць ‘скарчанець’ (Шат.). Да корч (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карчы́сты ’кусцісты’ (Янк. III), да корч (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прастарча́ка ’корч, карчажына’ (Ян.). Гл. патырчака, старчакол.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Карчо́м ’нязрушна’ (карчом сядзець) (Некр.), да корч (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Каржа́к ’каржакаватае дрэва, корч’ (ТСБМ), з польск. krzak ’куст’ (гл. каржакаваты).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Карчечо́к ’пянёк’ (Кліх). Характэрны дэрыват дэмінутыўнага суфікса -ок (< ъкъ) ‑ечок. Гл. корч.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Карчу́шка ’недагарэлае палена дроў’ (Жыв. сл.), да корч з дэмінутыўным суфіксам ‑ушка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

смалава́ты, ‑ая, ‑ае.

Які мае ў сабе смалу, са смалой. Касцёр атрымаўся багаты! Усе цягалі хмыз і ламачча, а самы смалаваты корч на агонь прывалок Даўгалёнак. Лось.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Стрымб ‘расшчэп (у дрэве)’ (гродз., Сл. ПЗБ). Аўтары слоўніка параўноўваюць з літ. strim̃bas ‘корч’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)