во́кладка, -і, ДМ -дцы, мн. -і, -дак, ж.
1. Цвёрдая, звычайна з кардону папка, у якую ўстаўлена кніга.
Каленкоравая в.
2. Папяровая абгортка кнігі, сшытка.
|| прым. во́кладачны, -ая, -ае.
В. кардон.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
лінкру́ст, ‑у, М ‑сце, м.
Тоўстая папера ці кардон з гладкім або рэльефным малюнкам; абойны матэрыял.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
расслаі́ць, ‑слаю, ‑слоіш, ‑слоіць; зак., каго-што.
1. Раздзяліць на слаі. Расслаіць кардон.
2. перан. Падзяліць на сацыяльныя групы, класы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
прэсава́ны
1. прич. прессо́ванный; см. прэсава́ць;
2. прил. прессо́ванный;
п. кардо́н — прессо́ванный карто́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Толь ’воданепранікальны тоўсты кардон’ (ТСБМ, Некр. і Байк., Сцяшк.). Запазычана праз рус. толь ’тс’ з франц. tôle ’дахавыя лісты, дахавае жалеза’ (ЕСУМ, 5, 594).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
пракле́іць, ‑клею, ‑клеіш, ‑клеіць; зак., што.
1. Прамачыць клеем, памагаць клеем. Праклеіць кардон.
2. і без дап. Клеіць што‑н. некаторы час. Праклеіць цэлы дзень канверты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пераплётны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да пераплёту (у 1 знач.). Пераплётная справа. // Які служыць, прызначаны для пераплёту (у 1, 2 знач.). Пераплётны цэх. Пераплётны кардон.
2. у знач. наз. пераплётная, ‑ай, ж. Майстэрня для пераплёту кніг.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
толь, ‑ю, м.
Насычаны воданепранікальным саставам тоўсты кардон, які выкарыстоўваецца як дахавы і ізаляцыйны матэрыял. Алесь сядзеў на даху драўлянага барака, у групе шчаслівых, то весела, то зусім абыякава адчуваючы, як растае пад ім і так нагрэты на сонцы толь. Брыль.
[Фр. tôle.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
граніца, мяжа, рубеж, кардон (разм.)
Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)
Ляпя́нка, ліпʼя́йка, лыпʼя́нка, лыпля́нка, ляплёнка, ляпонка ’жылая глінабітная пабудова’, ’зямлянка’. Укр. ліпля́нка, ліпʼя́нка ’хата з гліны’, польск. lepianka, lepʼånka, lepi̯onka ’тс’, ст.-польск. lepianka, lepionka ’нешта злепленае’, каш. lepʼȯnka яшчэ азначае ’гліняная падлога’, ’гліняная пабудова’; чэш. ходск. lepenka ’гліна, змешаная з саломай і вотруб’ем, якой абмазваўся вільчык страхі’. У зах.- і паўд.-слав. мовах гэта лексема мае значэнне ’кардон’, ’толь’, ’наклейка’. Узыходзіць да прасл. формы lěpjen‑ъka ’нешта злепленае’ (Слаўскі, 4, 162). Да ляпі́ць (гл.) < прасл. lěpiti ’мазаць’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)