адзвані́ць, -званю́, -зво́ніш, -зво́ніць; зак.

1. Скончыць званіць.

Адзванілі званы.

2. Адзначыць што-н. звонам; празваніць.

Гадзіннік адзваніў дванаццаць.

|| незак. адзво́ньваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

сапані́т, ‑у, М ‑ніце, м.

Мінерал, так званы мыльны камень.

[Ад лац. sapo, saponis — мыла.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прызва́ць, -заву́, -заве́ш, -заве́; -завём, -завяце́, -заву́ць; -заві; -зва́ны; зак., каго-што.

Прыцягнуць для адбывання вайсковай службы.

П. у армію.

|| незак. прызыва́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е.

|| наз. прызы́ў, -ы́ву, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

я́гель, -ю, м.

Род лішайніку ў выглядзе маленькіх шэрых кусцікаў, якія растуць у тундры і на тарфяных балотах, так званы аленевы мох.

|| прым. я́гельны, -ая, -ае.

Ягельнае покрыва.

Ягельная тундра.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перазво́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак.

1. Незак. да перазваніць.

2. Званіць папераменна ва ўсе званы. // Звінець папераменна (пра званы, званочкі).

3. Папераменна звінець, удараючыся аб што‑н. або адно аб адно. Глуха гудзелі і перазвоньвалі металам гарматныя вежы. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

звони́ть несов. звані́ць;

◊

звони́ть во все колокола́ звані́ць ва ўсе званы́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фі́нка¹, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. Нож з тоўстым кароткім лязом, так званы фінскі нож (разм.).

2. Круглая шапка з футравым адкладным аколышкам.

3. Парода коней, распаўсюджаная ў Фінляндыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звон, зво́на і зво́ну, м.

1. -а, мн. званы́, -о́ў. Ударны сігнальны падвясны інструмент (з медзі або меднага сплаву) у форме пустога ўсечанага конуса з падвешаным усярэдзіне ўдарнікам (языком).

Царкоўны з.

Пажарны з.

Званіць ва ўсе званы (таксама перан.: расказваць усім пра што-н.).

2. -у. Гук, які ўтвараецца гэтым інструментам, а таксама металічнымі або шклянымі прадметамі пры ўдары.

З. касы.

З. шклянак.

3. -у, перан. Погаласкі, плёткі.

Нечага было разносіць такі з. па сяле.

|| прым. зво́навы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

звана́р, ‑а, м.

Царкоўны служыцель, які звоніць у званы. Пятрусь Кравец, званар, сядзеў на званіцы, дзержачы ў руках вяроўку. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

галасны́, ‑ая, ‑ое.

Разм. Звонкі, гучны. Галасныя званы. □ Недзе далёка брэша галасны сабака, і звон брэху доўга гучыць у лесе. Мурашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)