Verbum

ке́ліх, -а, мн. -і, -аў, м.

Пасудзіна для віна ў выглядзе вялікай, звычайна высокай чаркі.

ве́рмут, -у, М -муце, м.

Род вінаграднага віна з настоямі з траў.

|| прым. ве́рмутавы, -ая, -ае.

ча́ра, -ы, мн. -ы, чар, ж. (уст., паэт.).

Шкляная пасудзіна для піцця віна, часта з рознымі ўпрыгожаннямі.

забяга́лаўка, -і, ДМ -ўцы, мн. -і, -лавак, ж. (разм., пагард.).

Маленькая другаразрадная закусачная з продажам віна, піва.

ві́ны, -аў, адз. віна, -ы, ж.

Масць у ігральных картах, тое, што і пікі.

|| прым. віно́вы, -ая, -ае.

хме́льны, -ая, -ае.

1. Які знаходзіцца ў стане ап’янення; нецвярозы.

2. Які выклікае ап’яненне.

Х. напой.

Выпіць хмельнага віна.

прычашчэ́нне, -я, н.

Хрысціянскі абрад прыняцця просвіры і віна — таінства, у час якога на вернікаў нібыта сыходзіць боская ласка.

вакха́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

У антычным свеце: жрыца бога віна і весялосці Вакха, удзельніца вакханалій.

вінаро́бства, -а, н.

Выраб віна з вінаграду ці іншых ягад і пладоў.

|| прым. вінаро́бны, -ая, -ае і вінаро́бчы, -ая, -ае.

нахлябта́цца, -лябчу́ся, -ле́бчашся, -ле́бчацца; -лябчы́ся; зак. (разм.).

1. Уволю пахлябтаць.

2. Напіцца гарэлкі, віна (груб.).

Нахлябтаўся, што сцежкі не бачыць.