Вы́дзер ’сала на кішках’ (Касп., Шатал.). Рус. вы́дер ’тс’. Аддзеяслоўнае ўтварэнне ад выдраць (гл. драць) (Вештарт, Лекс. Палесся, 135). Параўн. здор.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Вы́дранка ’поле сярод лесу на месцы аблогі’ (Яшк., слаўг.); ’упершыню апрацаваны ўчастак зямлі’ (Шатал.). Ад залежнага дзеепрым. выдраны (< выдраць) з суф. ‑ка. Параўн. выдзер, выдзеркі.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́драны

1. вы́тащенный, вы́рванный, вы́дернутый;

2. вы́рванный, вы́дранный;

3. вы́царапанный;

1-3 см. вы́драць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прывы́драцца, прыву́драцца ’прыблытацца, прывалачыся’ (ТС). Да вы́драцца (< вы́драць, гл. драць) са зменай семантыкі, абумоўленай экспрэсіўнасцю ўжывання; параўн. ву́драцца ’насціся, нечакана з’явіцца’, ву́драць ’адшукаць, дастаць’, першасным значэннем якога з’яўляецца ’нанава распрацаваць поле’ (ТС), г. зн. ’навіна’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

вы́лупіць, ‑плю, ‑піш, ‑піць; зак., каго-што.

Разм.

1. Выдраць, вырваць сілаю што‑н. добра ўмацаванае. Вылупіць ліст з кнігі. Вылупіць прабой з вушака.

2. Набіць, адлупцаваць.

•••

Вылупіць вочы (бельмы) — пільна паглядзець шырока расплюшчанымі вачамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

павыдзіра́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

Выдраць, вырваць усё, многае. Павыдзіраць цвікі са сцен. □ [Рабінка:] — Я .. кожную скібу рукамі перабяру, увесь пырнік пальцамі з зямлі павыдзіраю. Паслядовіч. І рукамі і нагамі пачала адбівацца [жанчына], чалавеку ледзь вачэй не павыдзірала. Лобан.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́рвать​I сов.

1. (выдернуть) вы́рваць, мног. павырыва́ць;

2. (оторвать) вы́драць, вы́дзерці, мног. павыдзіра́ць; см. вырыва́ть​I.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

павыдзіра́ць сов. (о многом)

1. вы́тащить, вы́рвать, вы́дернуть;

2. вы́рвать, вы́драть;

3. вы́царапать;

1-3 см. вы́драць

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

навыдзіра́ць сов. (во множестве)

1. вы́тащить, вы́рвать, вы́дернуть;

2. вы́драть, вы́рвать;

1, 2 см. вы́драць 1, 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́дзеўбці, ‑бу, ‑беш, ‑бе; пр. выдзеўб, ‑ла; заг. выдзеўбі; зак., што.

1. Дзеўбучы, зрабіць паглыбленне, адтуліну або вырабіць якую‑н. рэч. Разам з дзедам выдзеўблі яшчэ тры калоды, усцяглі на сосны. Мележ.

2. Вышчыпаць, выдраць што‑н. Крумкач крумкачу вока не выдзеўбе. Прыказка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)