завяшча́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; незак., што або з інф.

Пакідаць, перадаваць пасля сваёй смерці каму‑н. што‑н. у спадчыну. Завяшчаць маёмасць сыну. // Выказваць волю, даваць наказ паслядоўнікам, нашчадкам. У.І. Ленін завяшчаў моладзі «вучыцца, вучыцца і вучыцца». «Маладосць».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рая́ль, -я, мн. -і, -яў, м.

Музычны клавішны інструмент з металічнымі струнамі, нацягнутымі па гарызанталі.

Іграць на раялі.

Вучыцца па класе раяля.

|| прым. рая́льны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аднакла́снік, -а, мн. -і, -аў, м., чый або з кім.

Вучань таго ж класа, у якім хто-н. вучыцца або вучыўся.

Сустрэча аднакласнікаў.

|| ж. аднакла́сніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

аднаку́рснік, -а, мн. -і, -аў, м., чый або з кім.

Той, хто вучыцца або вучыўся на адным курсе з кім-н.

Артыкул майго аднакурсніка.

|| ж. аднаку́рсніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

учи́ться возвр., страд. вучы́цца; (обучаться) навуча́цца;

◊

учи́ться на со́бственных оши́бках вучы́цца на ўла́сных (на сваі́х) памы́лках;

век живи́ — век учи́сь погов. век жыві́ — век вучы́ся.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вучо́ба, ‑ы, ж.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. вучыцца; навучанне, вучэнне; заняткі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

заво́чнік, ‑а, м.

Той, хто вучыцца па сістэме завочнага навучання. Студэнт-завочнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недавучы́цца, ‑вучуся, ‑вучышся, ‑вучыцца; зак.

Правучыцца менш, чым трэба, не закончыць адукацыі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саву́чань, ‑чня, м.

Той, хто вучыцца або вучыўся разам з кім‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ву́чань, -чня, мн. -чні, -чняў, м.

1. Той, хто вучыцца ў школе ці ў прафесійна-тэхнічным вучылішчы.

В. сярэдняй школы.

В. рамеснага вучылішча.

2. Той, хто вучыцца чаму-н. у каго-н.

В. шаўца.

В. слесара.

3. Паслядоўнік чыйго-н. вучэння (да 2 знач.); той, хто вывучыў што-н. пад кіраўніцтвам каго-н.

В. славутага генетыка Вавілава.

Дастойны в. свайго настаўніка.

|| ж. вучані́ца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. вучнёўскі, -ая, -ае (да 1 і 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)