ві́кінг, ‑а, м.

Гіст. Старажытнаскандынаўскі марскі воін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ружэ́йнік, ‑а, м.

Гіст. Воін, узброены ружжом.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лу́чнік, -а, мн. -і, -аў, м.

1. Воін, узброены лукам.

2. Спартсмен, які займаецца стральбой з лука.

|| ж. лу́чніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

бае́ц, байца́, мн. байцы́, байцо́ў, м.

1. Удзельнік баёў; воін.

Бясстрашны б.

2. Радавы ваеннаслужачы, салдат.

Б. нацыянальнай арміі.

|| прым. байцо́ўскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самапа́льнік, ‑а, м.

У старажытнасці — воін, узброены самапалам.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кап’яно́сец, ‑носца, м.

У старажытнасці — воін, узброены кап’ём; кап’ёўшчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асі́лак, -лка, мн. -лкі, -лкаў, м.

1. Герой беларускіх казак, воін вялікай сілы, мужнасці; волат.

2. перан. Чалавек магутнай сілы, мужнасці, адвагі.

|| прым. асі́лкавы, -ая, -ае.

Асілкавая постаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

кмет, ‑а і кмець, ‑я, м.

Воін, віцязь, дружыннік у Старажытнай Русі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

збраяно́сец, ‑сца, м.

У сярэднія вякі — малады воін, які насіў зброю рыцара.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кальчу́жнік, ‑а, м.

Гіст.

1. Воін у кальчузе.

2. Майстар, які вырабляў кальчугі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)