маяра́цтва, ‑а, н.
1. Права на валоданне маяратам (у 2 знач.).
2. Тое, што і маярат.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
універсалі́зм, ‑у, м.
Кніжн. Валоданне разнастайнымі ведамі, звесткамі, навыкамі. // Мнагапланавасць чаго‑н. Універсалізм дробнай сялянскай гаспадаркі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шматмо́ўе, ‑я, н.
1. Аднолькава дасканалае валоданне некалькімі мовамі.
2. Наяўнасць некалькіх або многіх моў на дадзенай тэрыторыі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
педаліза́цыя, ‑і, ж.
Спец.
1. Валоданне, уменне карыстацца педаллю музычнага інструмента.
2. Сістэма педалей у чым‑н. Арфа з падвойнай педалізацыяй. Педалізацыя аўтамашыны.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
білінгві́зм, ‑у, м.
Валоданне і папераменнае карыстанне адной і той жа асобай ці калектывам дзвюма рознымі мовамі або рознымі дыялектамі адной мовы; двухмоўе.
[Ад лац. bis — двойчы і lingua — мова.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вучо́насць, ‑і, ж.
Валоданне вялікімі ведамі; высокая адукаванасць. Чалавек вялікай вучонасці. □ — Нам з.. вучонасці [Леванка], хлеба не есці! — сядлаючы белакапытага каня, прамовіў Кастрыца. Стаховіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
раўнапра́ўе, ‑я, н.
Валоданне роўнымі, аднолькавымі правамі. Нацыянальнае раўнапраўе. □ Раўнапраўе грамадзян СССР забяспечваецца ва ўсіх галінах эканамічнага, палітычнага, сацыяльнага і культурнага жыцця. Канстытуцыя СССР.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ве́данне, ‑я, н.
1. Знаёмства з чым‑н., валоданне чым‑н. Веданне жыцця. Веданне замежнай мовы.
2. Кніжн. Падпарадкаванне; распараджэнне. Інстытут знаходзіцца ў веданні міністэрства.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Вячні́на ’вечнае валоданне’ (Касп.); ’вечнасць’ (Жд., 2). Балг. дыял. ве́чнина, мак. вечнина ’вечнасць’. Архаічнае рэгіянальнае ўтварэнне ад večьnъ з суф. ‑ina. Аднак, прымаючы пад увагу прадуктыўнасць суфікса ‑ina (гл. Слаўскі, SP, 120–123), не выключана магчымасць самастойнага ўтварэння.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
спрэ́чка, -і, ДМ -чцы, мн. -і, -чак, ж.
1. Абмеркаванне якога-н. пытання, пры якім кожны адстойвае сваю думку, пазіцыю.
Вучоныя спрэчкі.
Спрэчкі не на жарт.
2. Аспрэчванне правоў на валоданне чым-н.
С. за бацькоўскую хату.
3. толькі мн. Публічнае абмеркаванне якіх-н. пытанняў.
Спрэчкі па дакладзе старшыні.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)