◎ Кумільга́нам ’хутка’ (Сцяшк. Сл.), ’невялікімі скачкамі’ (Нар. словатв., Федар. Рук.). Гл. кумільгом.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Нашабуня́ць (нашыбуняць) ’хутка што-небудзь зрабіць’ (чавус., Нар. сл.). Ад шабуняць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
памча́цца, ‑мчуся, ‑мчышся, ‑мчыцца; зак.
Пачаць рухацца з вялікай хуткасцю; панесціся 1. Напалову пусты аўтобус развярнуўся і хутка памчаўся па вуліцы. Грахоўскі. Двое коннікаў тут жа памчаліся ў другі канец вёскі. Пальчэўскі. Саша падхапіў веласіпед і памчаўся. Новікаў. // Хутка пабегчы, накіравацца куды‑н. Якаў на хаду схапіў бушлат і памчаўся ў гараж. Кулакоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
по́хапкам, прысл.
Разм. Вельмі хутка, спяшаючыся. Галя хуценька, похапкам надзела сукенку, прышпіліла як папала косы і выйшла ў першы пакой. Сабаленка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
але́гра,
1. прысл. Хутка, ажыўлена (пра тэмп выканання музычнага твора).
2. нескл., н. Музычны твор або яго частка ў хуткім тэмпе.
[Іт. allegro — весела.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
заві́лісты, ‑ая, ‑ае.
З завілінамі; звілісты. [Дзяўчаты] хутка пасоўваліся па баразёнках, завіхаючыся з капаніцамі і выбіраючы рукамі свірэпку, пырнік, завілістую бярозку. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
загу́тарыцца, ‑руся, ‑рышся, ‑рыцца; зак.
Захапіўшыся гутаркай, забыцца на час. Хвілін праз колькі бацька схамянуўся. — Загутарыліся, а хутка госці прыйдуць. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ако́пвацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; незак.
1. Незак. да акапацца. Пехацінцы хутка займалі пры рацэ рубяжы, акопваліся. Мележ.
2. Зал. да акопваць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
стрымгало́ў, прысл.
Вельмі хутка, імкліва, кулём. Выскаквалі з двароў дзеці, стрымгалоў кідаліся да калёс, крычалі на ўсе галасы: — Вяселле едзе! Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шыво́к, шыўка, м.
Частка шва, якая знаходзіцца паміж двума праколамі іголкі. Цётка Насця, хутка сцелючы шывок за шыўком, заклапочана гаворыць. Палтаран.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)