тараба́рскі, ‑ая, ‑ае.

1. Уст. Тайнапісны, крыптаграфічны. Тарабарскае пісьмо.

2. перан. Незразумелы з-за складанасці вырашэння. Тарабарская мова. // Пазбаўлены сэнсу, бязглузды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

э́ліны, ‑аў; адз. элін, ‑а, м.; элінка, ‑і, ДМ ‑нцы; мн. элінкі, ‑нак; ж.

Старажытныя грэкі. // Высок. Грэкі. Мова элінаў.

[Грэч. hellēn.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жэст м., прям., перен. жест;

мо́ва жэ́стаў — язы́к же́стов;

гэ́та ўсяго́ то́лькі ж. — э́то всего́ лишь жест

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

літарату́рны в разн. знач. литерату́рный;

~ная мо́ва — литерату́рный язы́к;

л. вы́раз — литерату́рное выраже́ние;

~ная спа́дчына — литерату́рное насле́дие

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

суко́нны в разн. знач. суко́нный;

~нная ткані́на — суко́нная ткань;

~нная фа́брыка — суко́нная фа́брика;

◊ ~нная мо́ва — суко́нный язы́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

валапю́к, ‑а, м.

Створаная штучным шляхам мова, якую імкнуліся ў 19 ст. выкарыстаць у якасці міжнароднай. // перан. Разм. Набор незразумелых слоў; тарабаршчына.

[Ад англ. world — свет і speech — мова.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

метафары́чны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да метафары. Метафарычны выраз. // Багаты метафарамі. Мова Бядулі была метафарычнай, часамі з тэндэнцыяй да наяўнасці. Кучар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

выкрута́сісты, ‑ая, ‑ае.

Разм. Надзвычай мудрагелісты, вычварны. Выкрутасісты подпіс. Выкрутасістая мова. □ [Сцёпка:] — Каб выказаць разумную думку, не трэба многа прыгожых і выкрутасістых слоў. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

англі́йскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае дачыненне да Англіі, англічан. Англійская мова. Забастоўка англійскіх гарнякоў. □ На парозе з’явіўся наглядчык у зялёным англійскім шынялі. Самуйлёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

гіля́цкі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да гіляка, гілякоў, належыць ім. Гіляцкая мова. Гіляцкае паселішча. // Уласцівы гілякам; такі, як у гілякоў. Гіляцкі звычай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)