цвет м.
1. (окраска) ко́лер, -ру м.;
кра́сный цвет чырво́ны ко́лер;
хоро́ший цвет лица́ до́бры ко́лер тва́ру;
2. (цветок) обл. кве́тка, -кі ж.;
3. (цветки) собир. цвет, род. цве́ту м., мн. нет;
ли́повый цвет лі́павы цвет;
быть в цвету́ цвісці́;
4. перен. (отборочная, лучшая часть) цвет, род. цве́ту м.; краса́, -сы́ ж.;
цвет нау́ки цвет (краса́) наву́кі;
5. перен. (расцвет) ро́сквіт, -ту м.;
во цве́те лет у ро́сквіце гадо́ў;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
афарбава́ць, ‑бую, ‑буеш, ‑буе; зак., што.
1. Пакрыць або насыціць фарбай, чым‑н. фарбуючым. Афарбаваць дах. Афарбаваць тканіну. □ Лукаш асеў, і кроў яму афарбавала скронь. Танк.
2. Надаць які‑н. колер. Афарбаваць шчокі румянцам. □ Усход сонца афарбаваў акно спальні Крушынскага. Бядуля. А з-за лесу выплыў вялізны-вялізны месяц і адразу ўсё афарбаваў у жоўты колер. Чарнышэвіч.
3. перан. Надаць якое‑н. адценне, які‑н. сэнс чаму‑н.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
цяле́сны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да цела (у 1 знач.). Цялесныя ўласцівасці шара.
2. Які мае адносіны да цела чалавека, жывёлы; фізічны. Духоўныя і цялесныя сілы. // Які адчуваецца целам. Цялеснае пашкоджанне. □ — Бізуноў табе, баба, варта ўсыпаць за такі прадукт [самагонку]. Ды шчасце тваё, што мы супроць цялесных пакаранняў. Шамякін.
3. Жаўтавата-белы з ружовым адценнем; падобны на колер цела. Цялесны колер.
4. Які мае матэрыяльную аснову; проціл. духоўны. Цялесныя з’явы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
акру́гласць, ‑і, ж.
Уласцівасць акруглага. Вячэрняя сукенка з цёмнага аксаміту, з вялікім дэкальтэ яшчэ больш падкрэслівала матава-белы, крыху з ружовым адценнем колер скуры, акругласць грудзей, шыі, плячэй. Карпюк.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
засіні́ць, ‑сіню, ‑сініш, ‑сініць; зак., што.
Пафарбаваць у сіні колер, зрабіць сінім. Засініць азёры на контурнай карце. // Залішне падсініць. Засініць бялізну. // Разм. Запэцкаць чым‑н. сінім. Засініць пальцы чарнілам.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
жо́ўты, -ая, -ае.
1. Які мае колер аднаго з сямі асноўных колераў спектра — сярэдняга паміж аранжавым і зялёным; колеру яечнага жаўтка.
Жоўтая фарба.
2. перан. Згодніцкі, прадажны; нізкапробны.
Жоўтая прэса.
3. Як састаўная частка некаторых батанічных, медыцынскіх, мінералагічных назваў.
Жоўтая лілія.
○
Жоўтая ліхаманка — вострая заразная хвароба, якая распаўсюджана ў трапічных краінах.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
Ры́дка ’мурашка’ (калінк.). Няясна. Магчыма, ад рыць (гл.), паколькі мурашкі капошацца, “рыюцца” ў зямлі, або, калі прыняць, што ў аснову намінацыі быў пакладзены колер, ад руды > *рыды > рыдка.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
лімо́нны в разн. знач. лимо́нный;
~нае дрэ́ва — лимо́нное де́рево;
л. сок — лимо́нный сок;
л. ко́лер — лимо́нный цвет;
○ ~ная кіслата́ — лимо́нная кислота́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
саламя́ны в разн. знач. соло́менный;
~ная страха́ — соло́менная кры́ша;
с. ко́лер — соло́менный цвет;
◊ ~ная ўдава́ — соло́менная вдова́;
с. ўдаве́ц — соло́менный вдове́ц
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
стальны́ в разн. знач. стально́й;
с. дрот — стальна́я про́волока;
с. ко́лер — стально́й цвет;
~на́я каго́рта — стальна́я кого́рта;
~на́я во́ля — стальна́я во́ля
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)