спершапача́тку, 
1. Тое, што і спачатку (у 1 знач.). 
2. З самага пачатку, калісьці даўно. 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
спершапача́тку, 
1. Тое, што і спачатку (у 1 знач.). 
2. З самага пачатку, калісьці даўно. 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
укры́ўдзіць, ‑джу, ‑дзіш, ‑дзіць; 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
энцыклапеды́ст, ‑а, 
1. Усебакова адукаваны чалавек, дасведчаны ў розных галінах 
2. Член групы перадавых французскіх мысліцеляў, аб’яднаных вакол «Энцыклапедыі», якую ў 1751–1780 гг. выдавалі Дзідро і д’Аламбер, а таксама той, хто падзяляў іх погляды. 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
змаўча́ць 
1. (не ответить, не возразить) смолча́ть, промолча́ть;
2. (умышленно не сказать) умолча́ть;
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
адзна́ка, -і, 
1. Знак, метка, след, якія паказваюць на што
2. Прыкмета, акалічнасць, па якіх можна вызначыць што
3. Асаблівасць, рыса, якімі асоба ці прадмет адрозніваюцца ад іншых асоб ці прадметаў.
4. Агульнапрынятае абазначэнне ацэнкі 
5. Ганаровы знак, ордэн, медаль 
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
практы́чны, -ая, -ае.
1. Які мае адносіны да практыкі (у 1 
2. Які з’яўляецца прымяненнем 
3. Патрэбны для практыкі, які прывівае канкрэтныя навыкі, уменне.
4. Які мае адносіны да жыццёвага вопыту, рэальных патрэбнасцей.
5. Дзелавіты, які ўмее разбірацца ў практычных, жыццёвых справах.
6. Выгадны, зручны ўсправе, эканомны.
7. Па сутнасці, на справе.
|| 
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
вая́цкі, ‑ая, ‑ае.
1. Ваенны. 
2. 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ацэ́нка, ‑і, 
1. 
2. Думка, меркаванне пра якасць, годнасць, значэнне каго‑, чаго‑н. 
3. Прынятае абазначэнне ступені 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зубо́к, ‑бка, 
1. 
2. 
•••
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
кругагля́д, ‑у, 
1. Прастора, якую можна ахапіць позіркам. 
2. 
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)