хахла́ч, ‑а, м.

Млекакормячая жывёліна сямейства цюленевых; самцы гэтых жывёлін маюць падскурны мяшок на галаве, які пры ўзбуджэнні раздзімаецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ягуа́р, ‑а, м.

Буйная драпежная жывёліна сямейства кашэчых з чырванавата-жоўтай поўсцю ў чорныя плямы, якая водзіццца ў Амерыцы.

[Ням. Jaguar ад бразільскага.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязмо́ўны, -ая, -ае.

1. Пазбаўлены магчымасці гаварыць.

Бязмоўная жывёліна.

2. Маўклівы, баязлівы, які не адважыцца слова сказаць.

Ён стаў пануры і б.

3. перан. Ціхі, напоўнены цішынёй.

Б. лес.

|| наз. бязмо́ўнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

беладу́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Млекакормячая жывёліна роду куніц (з белай плямай на горле); каменная куніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пярэ́зімак, ‑мка, м.

Разм. Свойская жывёліна мінулагодняга прыплоду (звычайна пра цялят, жарабят). Надвячоркам прызнаў з поля цялят-пярэзімкаў Віця. Пальчэўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пясе́ц, пясца, м.

Драпежная млекакормячая жывёліна сямейства сабачых, якая мае каштоўнае футра. Блакітны пясец. // Футра гэтай жывёлы. Каўнер з пясца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

саракано́жка, ‑і, ДМ ‑жцы; Р мн. ‑жак; ж.

Разм. Жывёліна з чэрвепадобным целам і вялікай колькасцю членістых ножак; мнаганожка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

бязмо́ўны

1. бесслове́сный;

~ная жывёліна — бесслове́сное живо́тное;

2. кро́ткий, поко́рный, безотве́тный;

3. перен. (исполненный тишины) безмо́лвный; молчали́вый;

б. лес — безмо́лвный (молчали́вый) лес

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прале́так ’аднагадовае жарабё, цялё’ (Нас.). Да пра- і лета. Калька польск. przelatek ’аднагадовая жывёліна’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

браняно́сец, -но́сца, мн. -но́сцы, -но́сцаў, м.

1. Вялікі браніраваны ваенны карабель з магутнай артылерыяй на борце (гіст.).

2. Млекакормячая жывёліна сямейства непаўназубых, пакрытая панцырам з акасцянелых скураных шчыткоў, якая жыве ў Паўднёвай і Цэнтральнай Амерыцы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)