Мжэль ’імгла’ (усх.-гом., КЭС), ’дробны дождж’ (Растарг.). Беларускае. Да імжы́ць (гл.). Аб суфіксе ‑эль < прасл. ‑elʼь гл. Слаўскі, SP, 1, 108.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Про́лівень ’праліўны дождж’ (Нас.), пралі́вень ’тс’ (мядз., Сл. ПЗБ). Ад праліваць < ліць з суф. ‑ень; аб суфіксацыі гл. Сцяцко, Афікс. наз., 38.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
но́ччу, прысл.
У начны час. Вылецелі з Масквы ноччу. Кулакоўскі. Ноччу ляпіў мокры снег, раскісалі дарогі, .. а ўвесь дзень імжэў не то дождж, не то снег. Грахоўскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шабуршэ́ць, ‑шу, ‑шыш, ‑шыць; незак.
Разм. Шамацець, шастаць. За дзвярыма хлюпаў дождж, вольны вецер шабуршэў саламянымі стрэхамі. Лынькоў. [Міхась] ішоў па ржэўніку, і ржэўнік шабуршэў пад нагамі. Скрыган.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шматдзённы, ‑ая, ‑ае.
Які адбываецца, працягваецца шмат дзён. Дождж мацнеў і мацнеў, убіраўся ў сілу, і гэта прыемна было ўсеедамляць пасля шматдзённай спякоты і сённяшняга чакання. Лупсякоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пераста́ць сов. переста́ть;
п. смя́яцца — переста́ть смея́ться;
дождж не ~та́ў — дождь не переста́л;
галава́ ~та́ла бале́ць — голова́ переста́ла боле́ть
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
рыпе́ць несов. скрипе́ть;
акані́цы рыпя́ць — бу́дзе дождж — ста́вни скрипя́т — к дождю́;
снег рыпі́ць пад палаза́мі — снег скрипи́т под поло́зьями
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
мочи́ть несов., в разн. знач. мачы́ць;
дождь мо́чит зе́млю дождж мо́чыць зямлю́;
мочи́ть лён мачы́ць лён;
мочи́ть я́блоки мачы́ць я́блыкі;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
поли́ть сов., в разн. знач. палі́ць, мног. папаліва́ць; (долго, неоднократно) разг. папалі́ць;
поли́ть цветы́ палі́ць кве́ткі;
поли́л дождь палі́ў дождж;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
*Скнеціць, скнэ́тыты ‘сасцябаць (звычайна пра дождж)’, кнэ́тыты ‘біць, сцябаць’ (Клім.). Магчыма, да гнесці (гл.), параўн. укр. гніти́ти ‘гнясці; біць’, з аглушэннем пачатковага г.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)