падлама́ць, -ламлю́, -ло́міш, -ло́міць; -ламі́; -лама́ны; зак.
1. што. Надламаць знізу.
П. ножку крэсла.
2. (1 і 2 ас. не ўжыв.), перан., каго-што. Пазбавіць сілы, волі.
Яе моцна падламала хвароба.
|| незак. падло́мліваць, -аю, -аеш, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
валасе́нь, ‑сня, м.
1. Паразітычны вадзяны чарвяк, падобны на волас.
2. Хвароба скуры ног у чалавека і жывёлы ў выглядзе язваў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
захво́рванне, ‑я, н.
1. Стан паводле знач. дзеясл. захворваць — захварэць; узнікненне хваробы. Прадухіліць захворванне.
2. Тое, што і хвароба. Інфекцыйныя захворванні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
я́шчур, ‑у, м.
Вострая заразная хвароба буйной рагатай жывёлы і іншых парнакапытных. [Гаспадыня:] — У нас, Шурачка, няшчасце: каровы пачынаюць яшчурам хварэць. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
я́шчурны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да яшчуру, уласцівы яму. Яшчурная хвароба.
2. Паражоны, заражаны яшчурам. Яшчурная скаціна. Яшчурнае малако.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Празно́г ’хвароба жывёлы (калі… каровы кроўю мочацца)’ (брагін., Мат. Гом.). Няясна. Магчыма, сапсаванае непроз < нефроз ’хвароба нырак’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Бале́сць ’хвароба’ (Касп., Шат.). Рус. бо́ле́сть, укр. бо́лість ’тс’, польск. boleść, чэш. bolest і г. д. Слав. bolestь ’хвароба, боль’ (ад bolěti, bolь). Сюды і бале́сны (БРС), бале́сці (мн.) ’хвароба, хваравітасць’ (Сцяц.). Параўн. Слаўскі, 1, 40.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
рахі́т, ‑у, М ‑хіце, м.
Дзіцячая хвароба, якая характарызуецца парушэннямі ў развіцці касцявой і нервовай сістэм ад няправільнага мінеральнага абмену ў арганізме.
[Ад грэч. rháchis — спінны хрыбет, пазваночнік.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
склеро́з, ‑у, м.
Хвароба, якая выяўляецца ў паталагічным ушчыльненні розных органаў, выкліканым гібеллю функцыянальных элементаў і заменай іх злучальнай тканкай. Склероз сэрца.
[Ад грэч. sklérōsis — зацвярдзенне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
шкарляты́на, ‑ы, ж.
Вострая заразная хвароба, пераважна ў дзяцей, якая характарызуецца агульнай інтаксікацыяй арганізма і суправаджаецца болем у горле і чырванаватай высыпкай.
[Іт. scarlattina.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)