старо́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак, ж.

1. гл. старана.

2. Адзін з двух бакоў ліста паперы, кнігі, сшытка і пад.

У кнізе сто старонак.

На старонках газет з’явіліся ўрыўкі новага рамана.

3. перан. Перыяд, этап у гісторыі, развіцці чаго-н.

Гераічныя старонкі гісторыі.

|| прым. старо́нкавы, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

суперво́кладка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

Папяровая вокладка паверх пераплёту кнігі. Адам кінуў мімалётны зірк на дзяружку, на папяросы. Затрымаўся на кнізе ў зялёнай, як трава, супервокладцы. Вышынскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

улюбі́ць, улюблю, улюбіш, улюбіць; зак., каго-што.

1. Прымусіць каго‑н. пакахаць сябе. Дзяўчына ўлюбіла ў сябе хлопца.

2. Разм. Палюбіць што‑н., захапіцца чым‑н. Я ўлюбіў кнігі з дзяцінства.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́бегаць сов., разг. вы́бегать, обе́гать, избе́гать;

у по́шуках патрэ́бнай кні́гі ~гаў паўго́рада — в по́исках ну́жной кни́ги обе́гал полго́рода

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

усе́сціся сов., в разн. знач. усе́сться;

усе́ўся на кана́пе — усе́лся на дива́не;

у. за кні́гі — усе́сться за кни́ги

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вы́нятка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

1. Невялікі ўрывак, выпіска з якога‑н. тэксту. Вынятка з кнігі, з граматы, з пратакола.

2. Выкінутая, прапушчаная частка тэксту; купюра. Выняткі цэнзуры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

акла́дка, ‑і, ДМ ‑дцы; Р мн. ‑дак; ж.

Уст. Тое, што і вокладка. І кнігі з скрынкі выкідае [Алесь], І пад сталом іх растрасае, А ненавісныя «начаткі» Парваў па самыя акладкі. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

канцо́ўка, ‑і, ДМ ‑цоўцы; Р мн. ‑цовак; ж.

1. Малюнак, графічнае ўпрыгожанне ў ў канцы кнігі, раздзела і пад.

2. Заключная частка якога‑н. твора. Канцоўка рамана. Канцоўка паэмы. Канцоўка драмы.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лаку́на, ‑ы, ж.

Спец.

1. У анатоміі — паглыбленне, пустата паміж танкамі або органамі. Лакуны міндалін.

2. Прагал, прапушчанае месца ў якім‑н. тэксце.

3. У бібліятэчнай справе — пропуск, адсутнасць кнігі ў камплекце.

[Ад лац. lacuna — паглыбленне, упадзіна.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вырыва́ть​I несов.

1. (выдёргивать) вырыва́ць;

вырыва́ть зуб вырыва́ць зуб;

2. (игрывать) выдзіра́ць;

вырыва́ть листы́ из кни́ги выдзіра́ць лісты́ з кні́гі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)