паваля́ць, ‑яю, ‑яеш, ‑яе; зак., што.
Нахіліўшы, абярнуць усё, многае. Вецер паваляў усе стагі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ *Павятра́нец, павітранец ’чалавек-круцяка, ветрам падшыты’, павітранка ’рэзвая гуллівая дзяўчына’ (КЭС, лаг.). Да вецер (гл.); параўн. ветрана ветраніцач.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
сі́вер, ‑у, м.
Разм. Халодны паўночны пранізлівы вецер. Хмурна. Золка. Вецер-сівер Да касцей праймае. Колас. Толькі першыя замаразкі ды калючы паўночны сівер сведчылі аб набліжэння недалёкай зімы. Якімовіч. Вільготны сівер балюча біў у твар рэдкімі шрацінамі граду. Шамякін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Бура́н ’моцны вецер; надвор’е, калі дзьме вецер і ідзе снег’ (БРС, Інстр. I). Рус. бура́н, укр. бура́н. Запазычанне з цюрк. моў (тур., тат. buran ’мяцеліца, пурга’). Праабражэнскі, 1, 53; Фасмер, 1, 243–244; Дзмітрыеў, Тюрк. эл., 22; Шанскі, 1, Б, 229; Рудніцкі, 258; Локач, 29. Паводле Шанскага, там жа, бел., укр. бура́н запазычаны непасрэдна з рус. мовы.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Распаро́шыць ’пусціць на вецер; растраціць’ (Варл.), параўн. ст.-бел. роспоро́шꙋет (1616 г., Карскі, 1, 441). Да порах 1 (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
трохба́льны в разн. знач. трёхба́лльный;
т. ве́цер — трёхба́лльный ве́тер;
~ная сістэ́ма ацэ́нак — трёхба́лльная систе́ма оце́нок
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
бура́нны, ‑ая, ‑ае.
Які мае адносіны да бурану. Буранны вецер. // З частымі буранамі. Буранная зіма.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ветра...
Першая састаўная частка складаных слоў, якая адпавядае па значэнню слову «вецер», напрыклад: ветрасілавы, ветраўстойлівы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бады́ліна, ‑ы, ж.
Сцябліна аднагадовай расліны. У высахлых бадылінах кіяшніку шастае зімовы халодны вецер. Навуменка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
вы́шастаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.
Разм. Выпусціць, выдзьмуць; выстудзіць. Вышастаў вецер цяпло з хаты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)