дваяму́жжа, ‑а, н.

Знаходжанне ў шлюбе адначасова з двума мужчынамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дваяжэ́нец, ‑нца, м.

Той, хто адначасова знаходзіцца ў шлюбе з дзвюма жанчынамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дваяшлю́бнасць, ‑і, ж.

Знаходжанне ў шлюбе з кім‑н. пры наяўнасці ранейшага нескасаванага шлюбу.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Лю́ннік ’сведка на шлюбе’ (усх.-палес., Мат.). Літуанізм. Параўн. літ. liùdininkas ’сведка’, у якім пасля выпадзення ‑i‑ зычныя ‑dn‑ у выніку асіміляцыі змяніліся ў ‑нн‑.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мнагаму́жжа, ‑а, н.

Перажытачная форма шлюбу, пры якой жанчына можа быць у шлюбе з некалькімі мужчынамі адначасова.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднашлю́бнасць, ‑і, ж.

Форма шлюбу, пры якой можна быць у шлюбе адначасова толькі з адной асобай; манагамія.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

запі́саны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад запісаць.

2. у знач. прым. Афіцыяльна аформлены ў шлюбе.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сасва́тацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Узаемна згадзіцца на шлюб; дамовіцца паміж сабой аб шлюбе. // перан. Разм. Зблізіцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

трохшлю́бнасць, ‑і, ж.

1. Уступленне трэці раз у шлюб.

2. Знаходжанне ў шлюбе адначасова з трыма жонкамі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

незаму́жні, ‑яя, ‑яе.

1. (‑яя). Якая не знаходзіцца ў шлюбе, замужам. Незамужняя дачка.

2. Не звязаны з замужжам. Незамужняе жыццё.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)