гі́льза, -ы, мн. -ы, -аў, ж.
1. Металічная закрытая трубка для кідальнага зараду і сродкаў запальвання.
2. Папяровая трубачка, якую набіваюць тытунём пры вырабе папярос.
|| прым. гі́льзавы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
піпе́тка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так, ж.
Шкляная трубачка з гумавым каўпачком, пры дапамозе якой набіраюць вадкасць і выпускаюць па каплях.
П. для закапвання вачэй.
|| прым. піпе́тачны, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
тру́бочка
1. уменьш.-ласк. тру́бачка, -кі ж.;
2. (для курения) лю́лечка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
піпе́тка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.
Шкляная трубачка з гумавым наканечнікам, пры дапамозе якой набіраюць вадкасць і выпускаюць па каплях.
[Ад фр. pipette.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
капіля́р, ‑а, м.
1. Трубачка з вельмі вузкім унутраным каналам. // Усякі невялікі вузкі канал (напрыклад, у порах глебы, дрэва).
2. Самы тонкі крывяносны сасуд.
[Ад лац. capillaris — валасяны.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
мушту́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Частка папяроснай гільзы, якую бяруць у рот пры курэнні, а таксама невялікая трубачка, у якую ўстаўляецца папяроса.
2. Дэталь духавога інструмента, якую ў час ігры бяруць у рот або прыкладаюць да губ.
|| прым. муштуко́вы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прабі́рка, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Шкляная трубачка з дном, якая выкарыстоўваецца ў лабараторнай практыцы. У кутку стаяў стол, а на ім мноства прабірак і шклянак. Асіпенка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Прабі́рка ’шкляная трубачка з дном’ (ТСБМ). З рус. проби́рка ’тс’, утворанага ад *пробировать < ням. probieren. Адносна рус. слова гл. Праабражэнскі, 2, 128; Фасмер, 3, 370. Параўн. проба.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
цю́бік, ‑а, м.
Мяккая трубачка з металу, пластмасы для мазі. клею, пасты і пад., змесціва якой дастаецца выцісканнем. Цюбік клею. Цюбік крэму. Цюбік мазі. // Пра што‑н., упакаванае ў выглядзе трубачкі. [Гукан] пабялеў, доўга трымаўся за сэрца. Потым рухамі хворага адчыніў шуфляду стала, дастаў цюбік з валідолам, укінуў таблетку ў рот. Шамякін.
[Ад фр. tube — трубачка.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Мушту́к, мушты́к ’невялікая трубачка, у якую устаўляюцца папяросы, цыгарэты’, ’цыбук’, ’амбушур духавога інструмента’ (ТСБМ; стаўбц., З нар. сл.; карэліц., Жыв. сл.; навагр., Нар. словатв.). З польск. musztuk, munsztuk ’тс’, якія з ням. Mundstück ’тс’. Націск паводле рус. мундштук.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)