рознакаляро́васць, ‑і, ж.

Якасць рознакаляровага, разнастайнасць колераў, фарб. Рознакаляровасць тканін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калары́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

1. Мастак, які ажыццяўляе сваю творчую задуму сродкамі каларыту (у 1 знач.).

2. Спецыяліст па расфарбоўцы тканін (спец.).

|| прым. каларысты́чны, -ая, -ае (да 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

жака́рдаў, ‑ава.

Прызначаны для вырабу тканін з вельмі складаным буйнаўзорыстым малюнкам. Жакардава машына.

[Ад уласн. імя.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

фарбава́р, ‑а, м.

Спец. Рабочы тэкстыльнай вытворчасці, заняты прыгатаваннем фарбы для афарбоўкі тканін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

жаве́ль, ‑вялю; м.

Хлорысты раствор, едкая зеленавата-жоўтая вадкасць, якая выкарыстоўваецца для адбелкі тканін.

[Ад геагр. назвы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ба́лавы, ‑ая, ‑ае.

Які вызначаецца з дапамогай балаў. Сістэма балавай ацэнкі, якая ўжываецца пры даследаванні тканін і некаторых іншых прамысловых тавараў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

калары́ст, ‑а, М ‑сце, м.

1. Мастак, які ўмела выкарыстоўвае і спалучае колеры; майстар каларыту (у 1 знач.).

2. Майстар па расфарбоўцы тканін.

[Фр. coloriste ад лац. color — колер.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ворс, ‑у, м.

Кароткі начос на паверхні некаторых тканін. Накінуўшы.. [кофтачку] на плечы, гаспадыня соладка сцепанулася і з прыемнасцю дакранулася да пушыстага ворсу шчакою. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

асартыме́нт, ‑у, М ‑нце, м.

Падбор разнастайныя відаў і гатункаў тавараў у гандлёвым прадпрыемстве або вырабаў у вытворчым. // Падбор аднародных прадметаў розных гатункаў. Асартымент гальштукаў, тканін.

[Фр. assortiment.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

хлары́ты, ‑аў; адз. хларыт, ‑у, М ‑рыце, м.

1. Група слюдападобных мінералаў, якія ўтрымліваюць хлорыстыя злучэнні.

2. Солі хлорыстай кіслаты, выкарыстоўваюцца для адбельвання тканін, цэлюлозы, паперы.

[Ад грэч. chlōros — зялёны.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)