рэ́феры, нескл., м.

У некаторых спартыўных спаборніцтвах: тое, што і суддзя (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

суддзё́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. суддзё́
Р. суддзя́
Д. суддзю́
В. суддзё́
Т. суддзём
М. суддзі́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

судья́ в разн. знач. суддзя́, -ддзі́ м.;

ты не судья́ в э́том де́ле ты не суддзя́ ў гэ́тай спра́ве;

наро́дный судья́ наро́дны суддзя́;

судья́ пе́рвой катего́рии спорт. суддзя́ пе́ршай катэго́рыі.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

арбі́тр, ‑а, м.

Суддзя, пасрэднік у прымірэнчым або трацейскім вырашэнні спрэчак; трацейскі суддзя. У гэтых спрэчках Лемяшэвіч выступаў у ролі арбітра. Шамякін. // Суддзя ў спартыўных спаборніцтвах.

[Лац. arbiter.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падсу́джваць, -аю, -аеш, -ае; незак., каму (разм.).

У спорце: прадузята судзіць на карысць якой-н. каманды, спартсмена.

Суддзя падсуджваў камандзе землякоў.

|| зак. падсудзі́ць, -суджу́, -су́дзіш, -су́дзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэ́феры, нескл., м.

Суддзя ў спартыўных спаборніцтвах.

[Англ. referee.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інквізі́тар, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. Суддзя або член інквізіцыйнага суда.

2. перан. Пра жорсткага чалавека-мучыцеля.

|| прым. інквізі́тарскі, -ая, -ае (да 2 знач.).

Інквізітарскія метады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інквізі́тар, ‑а, м.

Суддзя або член інквізіцыйнага суда. // перан. Пра жорсткага чалавека-мучыцеля.

[Лац. inquisitor — следчы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

справядлі́вы, -ая, -ае.

1. Які дзейнічае бесстаронна, непрадузята.

С. суддзя.

Справядлівае рашэнне.

Справядліва (прысл.) ацаніць што-н.

2. Такі, які грунтуецца на справядлівасці; законны.

Справядлівыя нараканні.

3. Які адпавядае ісціне; правільны.

Факты пры праверцы аказаліся справядлівымі.

|| наз. справядлі́васць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

справедли́вый в разн. знач. справядлі́вы;

справедли́вое реше́ние справядлі́вае рашэ́нне;

справедли́вый судья́ справядлі́вы суддзя́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)