стачы́ць¹, стачу́, сто́чыш, сто́чыць; сто́чаны; зак., што.
1. Зняць верхні слой або няроўнасці на чым-н.
С. няроўнасці на метале.
2. Зрабіць вельмі тонкім, вузкім у выніку тачэння.
С. нож.
Сточаныя нажніцы.
|| незак. сто́чваць, -аю, -аеш, -ае.
|| наз. сто́чка, -і, ДМ -чцы, ж. (да 1 знач.) і сто́чванне, -я, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
изъе́денный
1. з’е́дзены; пае́дзены; сто́чаны, пато́чаны;
2. скуса́ны, пакуса́ны;
3. раз’е́дзены, мног. параз’яда́ны; см. изъе́сть.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
імпэ́т, ‑у, М ‑пэце, м.
1. Разгон, парывістасць, імклівасць. [Калёсы] коцяцца самі пасля вялікага разгону, і імпэт іх слабее з кожнай хвіляй. Бядуля. — Зірні на ручайкі — з якім імпэтам Яны свідруюць снег, туманах сточаны! Гілевіч. // Гарачы парыў, запал. Працоўны імпэт. □ [Таможнік і жандар] завіхаліся сярод багажу з такой рашучасцю, з такім імпэтам, што нам аж шкада стала: трэба ж нарабіць такога клопату людзям. Лынькоў.
2. Абл. Пах, дух. Калі дзьмуў вецер з поўначы, тут заўсёды пахла смалою, ішоў здаровы лясны імпэт. Чорны. Па хаце расплыўся цяжкі ўдушлівы імпэт атрутлівага самасею. Гартны.
[Ад лац. impetus — парыў, разбег, напор.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)