Verbum

старарэжы́мны, -ая, -ае.

Які мае адносіны да старога рэжыму; адсталы, аджыўшы.

Старарэжымныя часы.

|| наз. старарэжы́мнасць, -і, ж.

старэ́чы, -ая, -ае.

Які мае адносіны да старога (у 1 знач.), належыць яму.

С. кашаль.

Старэчая паходка.

неалагі́зм, -у, мн. -ы, -аў, м.

У мовазнаўстве: новае слова або выраз, а таксама новае значэнне старога слова.

вы́селіцца, -люся, -лішся, -ліцца; зак.

Пакінуць месца свайго жыхарства.

В. са старога дома.

|| незак. высяля́цца, -я́юся, -я́ешся, -я́ецца.

раска́з, -у, мн. -ы, -аў, м.

1. гл. расказаць.

2. Тое, што і аповед.

Усе слухалі р. старога рыбака.

разга́ліна, -ы, мн. -ы, -лін, ж. (разм.).

Тое, што і развіліна.

Р. старога дрэва.

На разгаліне дарог спынілася машына.

адраі́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -і́цца; зак. (спец.).

Утварыць новы рой, аддзяліўшыся ад старога (пра пчол).

Пчолы адраіліся.

абкрышы́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ры́шыцца; зак.

Раскрышыцца па паверхні, па краях.

Цэгла старога муру абкрышылася.

|| незак. абкры́швацца, -аецца.

стары́зна, -ы.

1. ж., зб. Старое, паношанае адзенне, старыя рэчы, прадметы (разм.).

Заваліць старызнай хату.

2. м. Пра старога чалавека (разм., іран.).

дзікава́ты, -ая, -ае.

Трохі дзікі (у 2 і 5 знач.).

Характар у старога быў пануры, д.

Дзікавата (прысл.) паводзіць сябе.

|| наз. дзікава́тасць, -і, ж.