малі́тва, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. У веруючых: тэкст, які чытаецца, калі звяртаюцца да Бога ці святых.

Чытаць малітву.

2. Маленне, звяртанне з малітвай да Бога, святых.

М. скончылася.

|| прым. малі́твены, -ая, -ае і маліто́ўны, -ая, -ае.

М. спеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

фальш, -у, м.

1. Падман, ашуканства, а таксама падробка.

Ф. у гульні ў карты.

Купіла не залатую рэч, а ф.

2. Адсутнасць натуральнасці, няшчырасць, неадпаведнасць праўдзе.

У гутарцы чуўся ф.

Штучнасць і ф. рамана.

3. Пра спеў: недакладнасць у выкананні, скажэнне.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

незмаўка́льны, ‑ая, ‑ае.

Які не змаўкае працяглы час. Незмаўкальны спеў птушак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

аднача́сны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і адначасовы. Адначасны спеў. Адначасны позірк.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рула́дны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рулады, уласцівы ёй. Руладны спеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

шчыгля́чы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да шчыгла, уласцівы шчыглу. Шчыглячы спеў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адшчабята́ць, ‑бячу, ‑бечаш, ‑беча; зак.

Перастаць шчабятаць. Свой спеў салавейка ў галлі адшчабеча. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Рэў ’моцны, працяглы крык’ (ТСБМ). Чэш. řev, славацк. rev, балг. рев ’тс’. Да раўці (гл.), як ад спяваць — спеў.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

стукатня́, ‑і, ж.

Разм. Тое, што і стукат. Працую, стукаю ўсё каля дрэў. За стукатнёй хіба пачуеш спеў? Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Канты́чка ’зборнік духоўных песень і кантаў’, (ТСБМ, Нас., Гарэц., Нік. Очерки) запазычана з польск. kantyczka ’тс’, якое з лац. canticum ’песня, спеў’ (Слаўскі, 2, 46).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)