сліма́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
1. Смоўж, які мае ракавіну і вельмі марудна рухаецца.
2. перан. Пра бязвольнага, бесхарактарнага чалавека (разм., зневаж.).
3. Спецыяльны знак @ які выкарыстоўваецца пры запісе адраса электроннай пошты.
|| прым. слімако́вы, -ая, -ае (да 1 знач.).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пачака́нка: смоўж паўзе́, пачака́нку вязе́ погов. ули́та е́дет, когда́-то бу́дет
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Слішч ‘смоўж’ (ТС). Хутчэй за ўсё, да слізкі (гл.) у выніку субстантывацыі першаснага *slizъkъ, параўн. сліш ‘смоўж’ (Сл. ПЗБ); магчымы ўплыў наступнага слова.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Сліма́к ‘малюск, які мае ракавіну і рухаецца вельмі марудна’ (ТСБМ, Сл. ПЗБ, Жыв. св.), ‘смоўж’ (Нас., Гарэц., Бяльк., Байк. і Некр., Сцяшк., Сл. ПЗБ, ТС), ‘палявы смоўж’ (Касп.), слюма́к ‘слізняк, смоўж’ (віц., Жыв. НС), сляма́к ‘тс’ (Сл. ПЗБ). Укр. слима́к, польск. ślimak ‘смоўж, слімак’, чэш., славац. slimák ‘тс’, балг. сли́мак ‘смоўж, Helix’, макед. дыял. сли́мок ‘тс’. Праслав. *slimakъ, роднаснае грэч. λείμαξ, Р. скл. λείμακος ‘смоўж без ракавіны’, лац. līmāx, ‑ācis ‘слімак’, ст.-ісл. slím ‘слізь, глей’, с.-н.-ням. slîm ‘ціна, гразь’, ірл. slenum ‘гладкі’, якія да і.-е. *(s)leim‑ ‘слізкі’. Гл. таксама сліна і роднасныя (слімак пакідае пасля сябе сліністы след — гл. Махэк₂, 554; Траўман, 269; іншую літ-py гл. Фасмер, 3, 672; Трубачоў, Проспект, 79). Карскі (Белорусы, 157) меркаваў пра польскае пасрэдніцтва праз збліжэнне з лац. limax, што не мае падстаў.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Слі́жань ‘смоўж, слімак’ (Яўс.). Да слізкі (гл.), параўн. сліж 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
кляцьба́, ‑ы, ж.
1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. клясці. Там-сям прарвецца і кляцьба, Скрабецца ў сэрцы нейкі смоўж. Купала.
2. Словы лаянкі, якімі выражаюць пажаданне зла, няшчасця каму‑н.; праклён. У суседак злых смяротнаю кляцьбою Было: «Каб ты па Месяцу хадзіла!». Барадулін.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Слі́зень ‘слізняк, смоўж’ (Ян., ТС), слі́зянь ‘вераценца’ (віл., Сл. ПЗБ), параўн. укр. сли́зень ‘тс’. Да слізкі (гл.) па тыпу слівень, слімень (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
ве́зці несов.
1. везти́;
2. (брать с собой) увози́ть;
◊ смоўж паўзе́, пачака́нку вязе́ — погов. ули́та е́дет, когда́-то бу́дет
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
слизня́к
1. зоол. смоўж, род. смаўжа́ м.; слізня́к, -ка́ м.;
2. перен. разле́злік, -ка м., размазня́, -ні́ м. и ж., плюга́вец, -га́ўца м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ули́та ж., прост. и ули́тка ж.
1. зоол. смоўж, род. смаўжа́ м.; (слизень — ещё) сліма́к, -ка́ м.; (водяная) кукля́нка, -кі ж.;
2. анат. улі́тка, -кі ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)