самасто́йнасць ж., в разн. знач. самостоя́тельность; см. самасто́йны

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

самоси́льный прост.

1. (самостоятельный) самасто́йны;

2. (происходящий самопроизвольно) самаадво́льны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ініцыяты́ва, -ы, ж.

1. Самастойны пачын, унутранае імкненне да новых форм дзейнасці; прадпрымальнасць.

Праявіць ініцыятыву.

2. Вядучая роля ў якіх-н. дзеяннях.

Узяць ініцыятыву ў свае рукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

самаразлі́к, ‑у, м.

Самастойны разлік за што‑н. без дапамогі касіра. Сістэма самаразліку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

інтэрме́цца, нескл., н.

Невялікая інструментальная п’еса свабоднай формы, часам — самастойны аркестравы нумар у оперы.

[Іт. intermezzo — перапынак.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самасці́йны, ‑ая, ‑ае.

Незалежны, самастойны (пра нацыяналістычны контррэвалюцыйны рух на Украіне ў 1918–1920 гг.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

субстанты́ўны, ‑ая, ‑ае.

1. У мовазнаўстве — які перайшоў у катэгорыю назоўнікаў.

2. Спец. Які дзейнічае без дапамогі іншых рэчываў; самастойны, незалежны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

суверэ́нны, ‑ая, ‑ае.

1. Які мае адносіны да суверэна; які ажыццяўляе вярхоўную ўладу. Суверэнны правіцель.

2. Які валодае суверэнітэтам, незалежны, самастойны. Суверэнная дзяржава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

самаві́ты, -ая, -ае.

1. Мажны, дзябёлы.

Плячысты с. асілак.

2. Паважны, салідны, самастойны, упэўнены.

С. мужчына.

3. Поўны дастатку, эканамічна моцны, заможны.

Самавітая гаспадарка.

4. (з адмоўем). Які выражае непаўнату або адсутнасць якой-н. якасці.

Дарога ўжо не самавітая.

|| наз. самаві́тасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

светапо́глядны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да светапогляду. Станоўчую ролю ва ўдасканаленні марксісцка-ленінскай адукацыі моладзі адыграла аднаўленне навучальнага часу на выкладанне ў ВНУ светапоглядных дысцыплін, выдзяленне ў самастойны прадмет праблем навуковага камунізма. «Звязда».

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)