язы́чніцтва, -а, н.

Рэлігія, заснаваная на пакланенні многім багам; ідалапаклонства.

|| прым. язы́чніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

інду́скі инду́сский;

~кая рэлі́гія — инду́сская рели́гия

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

іудаі́зм, ‑у, м.

Рэлігія, пашыраная сярод веруючых яўрэяў; афіцыйная рэлігія дзяржавы Ізраіль.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

політэі́зм, -у, м. (спец.).

Рэлігія, якая прызнае існаванне многіх багоў; мнагабожжа; проціл. монатэізм.

|| прым. політэісты́чны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мусульма́нства, -а, н.

Монатэістычная сусветная рэлігія, паводле падання заснаваная ў 7 ст. Магаметам; іслам.

|| прым. мусульма́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

іўдаі́зм, -у, м.

Рэлігія, у аснове якой ляжыць культ бога Яхве, пашыраная сярод яўрэяў.

|| прым. іўдаі́сцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

рэлігі́йны, -ая, -ае.

1. гл. рэлігія.

2. Які верыць у Бога, набожны.

Р. чалавек.

|| наз. рэлігі́йнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

хрысція́нства, -а, н.

Рэлігія, у аснове якой ляжыць вера ў Ісуса Хрыста як Богачалавека.

|| прым. хрысція́нскі -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ісла́м, ‑у, м.

Магаметанская рэлігія; мусульманства.

[Ад араб. islām — адданне сябе волі алаха.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

друіды́зм, ‑у, м.

Рэлігія старажытных кельтаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)