піса́га ж. рубе́ц м., шрам м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

піса́га, -і, ДМ -са́зе, мн. -і, -са́г, ж. і піса́г, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.

Рубец, шрам на целе.

Пісагі ад бізуноў і шампалоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

ру́бчык, -а, мн. -і, -аў, м.

1. гл. рубец¹.

2. Выпуклая палоска на тканіне, на якой-н. паверхні.

Драп у р.

|| прым. ру́бчыкавы, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

подгиба́ть несов. падгіна́ць;

подгиба́ть рубе́ц падгіна́ць рубе́ц;

подгиба́ть под себя́ но́ги падгіна́ць пад сябе́ но́гі, падку́рчваць но́гі;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рубцы́, -цо́ў, ед. рубе́ц м., кул. рубцы́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фля́кі, -каў ед. нет, кул. рубе́ц м.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ру́бчык, ‑а, м.

1. Памянш.-ласк. да рубец ​1.

2. Выпуклая, рэльефная палоска на тканіне. Драп у рубчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кіндзю́к, -ка́ м., разг.

1. желу́док;

2. кул. рубе́ц, рубцы́ мн.

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

зарубцава́цца, ‑цуецца; зак.

Зажыць, пакінуўшы рубец, шрам (пра рану). Налівайка гэтым часам прабіўся, твар зарубцаваўся, ён прабаваў ужо хадзіць на пратэзнай назе. Гурскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

абрубі́ць, ‑рублю, ‑рубіш, ‑рубіць; зак., што.

1. Адсячы частку чаго‑н. падкарочваючы, падраўноўваючы.

2. Падшыць, загнуўшы край; зрабіць рубец на чым‑н. Абрубіць хустку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)