разгу́блена нареч. расте́рянно, смущённо, недоуме́нно; см. разгу́блены 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

расте́рянный​I прич. пагубля́ны, разгу́блены; см. растеря́ть.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

атарапе́лы, ‑ая, ‑ае.

Збянтэжаны, разгублены. // Які выяўляе збянтэжанасць, разгубленасць. Атарапелы выгляд.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

азада́чаны

‘разгублены’

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. азада́чаны азада́чаная азада́чанае азада́чаныя
Р. азада́чанага азада́чанай
азада́чанае		 азада́чанага азада́чаных
Д. азада́чанаму азада́чанай азада́чанаму азада́чаным
В. азада́чаны (неадуш.)
азада́чанага (адуш.)		 азада́чаную азада́чанае азада́чаныя (неадуш.)
азада́чаных (адуш.)
Т. азада́чаным азада́чанай
азада́чанаю		 азада́чаным азада́чанымі
М. азада́чаным азада́чанай азада́чаным азада́чаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

расте́рянный​II прил. збянтэ́жаны, разгу́блены; см. растеря́ться​II.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

*Растро́ханы, ростро́ханы ’разгублены’ (ТС). Няясна.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

разгу́бленасць ж. расте́рянность, смуще́ние ср., смяте́ние ср., недоуме́ние ср.; см. разгу́блены 2

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ашало́млены, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад ашаламіць.

2. у знач. прым. Збянтэжаны, разгублены. Рая ўзяла з буфета вафлю, здзіўлена, пільна паглядзела на ашаломленага бацьку. Карпаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пачырване́лы, ‑ая, ‑ае.

Які пачырванеў, стаў чырвоным. [Хведар] стаяў перад .. [Нінай] пачырванелы і разгублены. Чарнышэвіч. Лес быў не так далёка. Сіні зубчасты верх яго добра акрэсліваўся на пачырванелым небасхіле. Хомчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

збянтэ́жаны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад збянтэжыць.

2. у знач. прым. Разгублены, атарапелы. І дзівіўся замежны збянтэжаны пан: нечуваная сіла ў рабочых, сялян! Дубоўка. // Які выражае разгубленасць, атарапеласць. Збянтэжаны выгляд. Збянтэжаны твар.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)