но́рка¹, -і, ДМ -рцы, мн. -і, -рак, ж.
Драпежны пушны звярок сямейства куніцавых з густой бліскучай поўсцю, а таксама футра гэтага звярка.
|| прым. но́ркавы, -ая, -ае.
Норкавая шуба.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
гарнаста́й, -я, мн. -і, -яў, м.
Пушны драпежны звярок сямейства куніцавых з каштоўным белым футрам і чорным кончыкам хваста зімой, а таксама футра гэтага звярка.
|| прым. гарнаста́евы, -ая, -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
і́лька, ‑і, ДМ ільцы; Р мн. ілек; ж.
Драпежны пушны звярок сямейства куніцавых, які водзіцца ў Паўночнай Амерыцы. // Футра гэтага звярка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
барсу́к, -а́, мн. -і́, -о́ў, м.
Драпежны пушны звер сямейства куніцавых з вострай мордай і доўгай грубай шэрсцю.
|| прым. барсуко́вы, -ая, -ае і барсучы́ны, -ая, -ае.
Барсуковая нара.
Барсучынае футра.
Б. тлушч.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
◎ Пухно́ ’пушны хлеб’ (Нас.). Ад пу́хны ’пышны’, гл. таксама пушно ’мякіна, хлеб з мякінай’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
звер, -а, мн. звяры́, -о́ў, м.
1. Дзікая, звычайна драпежная жывёліна.
Пушны з.
2. перан. Пра вельмі злога, жорсткага чалавека.
|| памянш. звяро́к, -рка́, мн. -ркі́, -рко́ў, м. (да 1 знач.).
|| зб. звяр’ё, -я́, н.
|| прым. звяры́ны, -ая, -ае.
Звярыныя сляды.
З. страх (надзвычай моцны). З. арнамент (з адлюстраваннем жывёл).
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
барсу́к, ‑а, м.
Лясны драпежны пушны звер сямейства куніцавых з вострай мордай і доўгай грубай шэрсцю. У .. [Астапа Канапелькі] было ў запасе многа цікавых гісторый: пра ласёў,.. пра норавы барсукоў, якія вадзіліся на пясчаных узгорках, па глухіх кутках лесу. Лынькоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
І́лька ’драпежны пушны звярок сямейства куніцавых’ (ТСБМ). Рус. и́лька, укр. і́лька. Запазычанне з н.-ням. ilk ’тхор’, с.-н.-ням. ilke, illike (Фасмер, 2, 127) праз рус. мову.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
но́рка 1, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Памянш. да нара; невялікая нара.
но́рка 2, ‑і, ДМ ‑рцы; Р мн. ‑рак; ж.
Драпежны пушны звярок сямейства куніцавых, які дае каштоўнае футра ад цёмна-карычневага да серабрыста-блакітнага колеру. // Футра гэтага звярка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Но́рка 1 ’драпежны пушны звярок’ (ТСБМ). Відаць, запазычана з рус. но́рка ’тс’, што з фін. nirkka ’ласка’, эст. nirk ’тс’ (Трубачоў у Фасмера, 2, 83, гл. таксама Вахрас, Virittäjä, 79, 102–110). Гл. таксама нары́ца ’тс’.
Но́рка 2, нары́ца ’назва рухавай, непаседлівай асобы’ (пух., Жыв. сл.). Гл. нарыца, параўн. тлумачэнне: «на чалавека так кажуць, які вельмі пранорлівы» (там жа).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)