лячэ́бніца, ‑ы, ж.

Лячэбная ўстанова спецыяльнага прызначэння. Ветэрынарная лячэбніца.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Эпро́н м. (экспеды́цыя падво́дных рабо́т асо́бага прызначэ́ння) Эпро́н (экспеди́ция подво́дных рабо́т осо́бого назначе́ния)

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

калёскі, ‑сак; адз. няма.

Невялічкія калёсы спецыяльнага прызначэння. Дзіцячыя калёскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

электратабло́, нескл., н.

Шчыт з электрычнымі сігнальнымі сістэмамі інфармацыйнага прызначэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж.

Высокая, пераважна конусападобная, пабудова спецыяльнага прызначэння; вежа.

Тэлевізійная в.

Буравая в.

|| прым. вы́шачны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

матра́ц, -а, мн. -ы, -аў, м.

Мяккая тоўстая ватовая падсцілка на ложак або прадмет такога ж прызначэння са спружынным каркасам.

|| прым. матра́цны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стака́н, -а, мн. -ы, -аў, м. (спец.).

1. Гільза артылерыйскага снарада.

2. Назва дэталей рознага прызначэння, якія маюць цыліндрычную форму.

|| прым. стака́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

тра́верса і тра́верза, -ы, мн. -ы, -аў, ж. (спец.).

Папярочная бэлька, перакладзіна для ўмацавання чаго-н., а таксама папярочная перагародка, сценка, пліта спецыяльнага прызначэння.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

універса́м, -а, мн. -ы, -аў, м.

Скарачэнне: універсальны магазін самаабслугоўвання — магазін, які гандлюе харчовымі таварамі і некаторымі таварамі гаспадарчага прызначэння.

|| прым. універса́маўскі, -ая, -ае (разм.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

транзі́тнік, -а, мн. -і, -аў, м. (разм.).

Транзітны пасажыр, які едзе да месца прызначэння з перасадкай у якім-н. пункце.

|| ж. транзі́тніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)