прама́шка, -і, ДМ -шцы, мн. -і, -шак, ж. (разм.).

Тое, што і промах (у 2 знач.).

Зрабіць прамашку ў чым-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пу́дла, -а, мн. -ы, -аў, н. (разм.).

Промах у стральбе, няўдалы стрэл.

◊

Даць пудла (разм.) —

1) не пацэліць, прамахнуцца;

2) зрабіць памылку.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

спахі́біць

‘зрабіць промах, схібіць’

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. спахі́блю спахі́бім
2-я ас. спахі́біш спахі́біце
3-я ас. спахі́біць спахі́бяць
Прошлы час
м. спахі́біў спахі́білі
ж. спахі́біла
н. спахі́біла
Загадны лад
2-я ас. спахі́б спахі́бце
Дзеепрыслоўе
прош. час спахі́біўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

хі́ба¹, -ы, мн. -ы, -аў, ж.

1. Памылка, промах, недахоп.

Хібы ў рабоце.

2. Пра фізічны недахоп.

Х. яго была ў тым, што ён кульгаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прамахну́цца, -ну́ся, -не́шся, -не́цца; -нёмся, -няце́ся, -ну́цца; -ніся; зак.

1. Не трапіць у цэль, даць промах.

2. перан. Памыліцца, схібіць (разм.).

|| незак. прама́хвацца, -аюся, -аешся, -аецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прома́шка ж., прост. про́мах, -ху м., прама́шка, -кі ж., памы́лка, -кі ж.; см. про́мах​ 2.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Прама́шка ’промах, памылка, недагляд у чым-небудзь’ (ТСБМ), прама́шына ’тс’ (Нас.). Суфіксальныя дэрываты ад промах (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прама́шка ж., разг. (ошибка) про́мах м., опло́шность, опло́шка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

опло́шность ж. про́мах, -ху м., памы́лка, -кі ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Спудлава́ць ‘прамахнуцца’ (Касп.), спудлі́ць ‘зрабіць памылку, прамахнуцца’ (Сцяшк. Сл.). З польск. spudłować, pudłować ‘тс’, pudło ‘промах, памылка’ < нова-в.-ням. Pudel ‘памылка’, pudeln ‘зрабіць промах, памылку (пры гульні ў кеглі)’; гл. Кюнэ, Poln., 99; параўн. Брукнер, 447.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)