прарэ́злівы, -ая, -ае.
1. Рэзкі на слых.
П. голас.
Прарэзліва (прысл.) крыкнуць.
2. Пра позірк: пільны, пранізлівы (разм.).
|| наз. прарэ́злівасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
прані́зліва нареч. пронзи́тельно; ре́зко; см. прані́злівы 1
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
прано́злівы, ‑ая, ‑ае.
Тое, што і пранізлівы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
віск, ‑у, м.
Пранізлівы крык. Ціхан кінуўся наўцёкі, дзяўчаты з віскам за ім. Дуброўскі. Раптам збоку, у невялічкай.. затоцы, мы пачулі жаласны віск і ўбачылі, як нешта заварушылася ў густой асацэ. Краўчанка. // Высокі пранізлівы гук, утвораны якім‑н. прадметам. Віск пілы. □ Сцены дробна ўздрыгвалі ад несціханага грукату, .. віску, што напаўнялі цэх. Хадкевіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
зно́бкий прост.
1. (боящийся холода) зя́бкі;
2. (вызывающий, причиняющий озноб) зо́лкі, хало́дны, прані́злівы.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Скавы́ш ‘моцны пранізлівы вецер з завываннем’ (ТСБМ), ‘вельмі халодны пранізлівы вецер’ (З нар. сл.). Паводле Сцяцко (Афікс. наз., 77), ад скаваць (гл.) з суф. ‑ыш. Хутчэй, да скавыліць, скавытаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
прані́злівасць ж.
1. пронзи́тельность; ре́зкость;
2. пронзи́тельность; острота́;
1, 2 см. прані́злівы 1, 3
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
ві́згат, ‑у, М ‑гаце, м.
Пранізлівы, рэзкі гук. Дзікі візгат [бомбаў] перакрыў на хвіліну жалезны гул матораў. Навуменка. Пачуўся лязг ключоў, удары кірак і тапароў, візгат піл. М. Ткачоў.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Віскуцень ’пранізлівы вецер’ (КТС, А. Кулакоўскі, М. Лобан), укр. вискотня́ ’пранізлівы крык, віск’, ви́скоцень ’лён, паспелыя галоўкі якога трэскаюцца, і насенне выпадае’; ’званочак’. Відавочна, паходзіць ад *віскот < прасл. viskotъ (параўн. чэш., славац. výskot) і суф. ‑enь. Да віск (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Ры́поцень ’моцны, пякучы мароз’ (ТС). Ад рыпе́ць (гл.), як ві́скуцень ’вісклівы, пранізлівы вецер’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)