няве́тлівы, -ая, -ае.

Той, хто парушае правілы ветлівасці, абыходзіцца няветліва, нетактоўна з іншымі.

Н. чалавек.

Н. адказ.

|| наз. няве́тлівасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

распара́дак, -дку м. распоря́док;

пра́вілы ўну́транага ~дку — пра́вила вну́треннего распоря́дка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паруша́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Той, хто парушае якія-н. правілы, законы, звычаі.

П. дысцыпліны.

П. граніцы.

|| ж. паруша́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

перано́с, -у, м.

1. гл. перанесці.

2. Знак у выглядзе рыскі (-) на месцы падзелу слова, частка якога пераносіцца на наступны радок.

Правілы пераносу слоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

стро́гасць, -і, мн. -і, -ей, ж.

1. гл. строгі.

2. мн. Строгія меры, парадкі, строгія правілы, адносіны да каго-, чаго-н. (разм.).

Рэдактарскія строгасці.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

распоря́док распара́дак, -дку м.;

пра́вила вну́треннего распоря́дка пра́вілы ўну́транага распара́дку.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

вызнава́ць, -наю́, -нае́ш, -нае́; -наём, -наяце́, -наю́ць; незак.

1. гл. вызнаць.

2. што. Адкрыта трымацца якой-н. веры, вучэння, поглядаў і пад.

В. праваслаўе.

В. строгія маральныя правілы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

агульнаўстано́ўлены, ‑ая, ‑ае.

Устаноўлены для ўсіх або ўсімі. Агульнаўстаноўленыя правілы прыёму. Агульнаўстаноўлены парадак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пунктуа́цыя, ‑і, ж.

Сістэма расстаноўкі знакаў прыпынку. Правілы пунктуацыі. Засвоіць пунктуацыю. // Уст. Знакі прыпынку.

[Ад лап. punctum — кропка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дуэ́льны, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да дуэлі. Дуэльныя правілы. // Прызначаны для дуэлі. Дуэльны пісталет.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)