утуши́тьсяI сов., прост. пага́снуць, пату́хнуць; (угаснуть) зга́снуць, зату́хнуць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
пату́хлы
1. поту́хший, пога́сший;
2. перен. пога́сший; уга́сший; поту́хший;
1, 2 см. пату́хнуць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
патуха́ць несов.
1. потуха́ть, погаса́ть;
2. перен. погаса́ть; угаса́ть; потуха́ть;
1, 2 см. пату́хнуць
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дагарэ́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ры́ць; зак.
1. Згарэць да канца або да якой-н. мяжы.
Дровы дагарэлі.
Свечка дагарэла.
2. перан. Перастаць свяціцца; патухнуць.
Зара дагарэла.
|| незак. дагара́ць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -а́е і дага́рваць, 1 і 2 ас. звычайна не ўжыв., -ае.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
поме́ркнуть сов.
1. пацямне́ць; (потускнеть) пацьмяне́ць; (погаснуть) пага́снуць, пату́хнуць;
2. перен. пацямне́ць; зага́снуць, зату́хнуць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
дакуры́цца, ‑куруся, ‑курышся, ‑курыцца; зак.
1. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Скончыць курыцца, патухнуць; скурыцца, выкурыцца да канца. Галавешка дакурылася. Папяроса дакурылася.
2. Разм. Празмерным курэннем давесці сябе да непрыемных вынікаў. Дакурыцца да рвоты.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
уга́снуть сов.
1. пату́хнуць, пага́снуць, зга́снуць;
2. перен. пага́снуць, зга́снуць;
3. перен. (умереть) паме́рці, скана́ць.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Прымгну́ць ’задрамаць’ (паст., Сл. ПЗБ), прымгну́ты ’тс’ (кобр., Нар. лекс.), прымгну́ць, прымгну́цца ’прыжмурыць; задрамаць’, рус. кур., смал. примгну́ть ’заснуць ненадоўга, задрамаць’, з працягам семантыкі ’прыціхнуць, супакоіцца; патухнуць, згаснуць’. Параўнанне з літ. primìgti ’тс’ дае падставы рэканструяваць арэальна абмежаванае прасл. *primьgnǫti, прэфіксальнае ўтварэнне ад *mьgnǫti (гл. з аглядам форм і семантыкі ЭССЯ, 21, 97–98). Гл. таксама мжыць; ЕСУМ, 3, 456 (мжи́ти).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
зату́хнуць, ‑не; пр. затух, ‑ла; зак.
1. Перастаць гарэць; патухнуць, пагаснуць. Агонь затух. Лямпа загухла. // перан. Заціхнуць, аслабнуць, спыніцца. Спрэчкі затухлі. □ Не паспела яшчэ затухнуць рэха, як за густымі елкамі, дзе знік заяц, пачуўся страшэнны лямант. Ляўданскі.
2. Спец. Паступова слабеючы, перастаць вагацца, спыніцца (пра радыёхвалі і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
сту́хнуць 1, ‑ну, ‑неш, ‑не; пр. стух, ‑ла; зак.
Разм.
1. Пераехаць гарэць, свяціць; патухнуць. Агонь стух. □ Бліснулі ў пярэдняй машыны падфарнікі. Стухлі. Пташнікаў.
2. перан. Стаць цьмяным, перастаць свяціцца. Вочы бліснулі .. радасцю і ўраз стухлі. Мурашка. // Знікнуць, прапасці. Усмешка стухла на яго твары.
сту́хнуць 2, ‑не; пр. стух, ‑ла; зак.
Разм. Стаць тухлым, сапсаваным (аб прадуктах і пад.). Мука стухла.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)