адчува́цца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -а́ецца; незак. (кніжн.).
Быць у наяўнасці, мецца, перажывацца кім-н., адбівацца на кім-н.
Адчуваецца пахаладанне.
Адчуваецца патрэба адпачыць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
на́добность патрэ́ба, -бы ж.; патрэ́бнасць, -ці ж.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
насу́щность надзённасць, -ці ж., пі́льная патрэ́ба, жыццёвая неабхо́днасць;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
працаёмкасць, ‑і, ж.
Уласцівасць працаёмкага; патрэба ў вялікай затраце працы. Знізіць працаёмкасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пі́льны, -ая, -ае.
1. Які патрабуе неадкладнага выканання, неабходны, тэрміновы.
Пільная работа.
Пільная патрэба.
2. Старанны, руплівы.
П. у рабоце чалавек.
3. Уважлівы, неаслабны.
Пільная праверка.
Пільна (прысл.) сачыць.
|| наз. пі́льнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
недахо́п, -у, мн. -ы, -аў, м.
1. Памылка, хіба; недасканаласць чаго-н.; адмоўная рыса ў каго-н.
Выявіць недахопы ў рабоце.
2. Адсутнасць неабходнай колькасці каго-, чаго-н.; патрэба ў кім-, чым-н.
Н. урачоў.
Н. будаўнічых матэрыялаў.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
пабуджэ́нне, ‑я, н.
1. Кніжн. Дзеянне паводле знач. дзеясл. пабуджаць — пабудзіць.
2. Жаданне, патрэба зрабіць што‑н. Добрыя пабуджэнні. Чыстыя пабуджэнні.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
потре́ба уст. патрэ́ба, -бы ж.;
на потре́бу кому́-л. на патрэ́бу каму́-не́будзь.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
зма́лку, прысл.
Разм. З малых гадоў; з маленства. У вёсцы Патрэба.. хлопца змалку называлі Гануліным Толікам. Брыль. — Трэба змалку прывучаць сябе да цяжкасцей, адным словам, загартоўвацца. Чарнышэвіч.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ На́даўба ’засядзеўшаяся ў дзеўках, якую возяць па вёсках і прапануюць: Ці не трэба надаўба?’ (ушац., Панюціч, дыс.), рус. пск. арх. на́долба ’дзяўчына з беднай сям’і, якую бацькі возяць па вёсцы, прапануючы ўзяць замуж’, ’векавуха’. Да *nadoba, параўн. набаб ’патрэба’, надоба ’хатнія рэчы, неабходныя гаспадыні’, надобніна ’патрэбная рэч’, укр. надоба ’патрэба, неабходнасць’, рус. надоба ’патрэба, неабходнасць’, гл. надоба. У выніку пеярызацыі збліжана са словамі надаўба ’незгаворлівы ўпарты чалавек’, надоўб ’асталоп, неразумны’, рус. надолба ’дурны чалавек, дубіна, балда’, што ў сваю чаргу Узніклі на аснове канкрэтнага значэння ’слуп, калода’, параўн. Фасмер, 3, 38. Гл. таксама надабень.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)