інсінуа́тар, ‑а, м.

Кніжн. Той, хто карыстаецца метадам інсінуацый; паклёпнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нагаво́ршчык, ‑а, м.

Разм. Той, хто ўзводзіць паклёпы на каго‑н.; паклёпнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

сікафа́нт, ‑а, М ‑нце, м.

У Старажытных Афінах — прафесіянальны даносчык, паклёпнік, шантажыст.

[Грэч. sykophantēs.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кля́узник паклёпнік, -ка м., ка́верзнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

изве́тчик уст. дано́счык, -ка м., паклёпнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наве́тчик уст. паклёпнік, -ка м.; нагаво́ршчык, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

◎ Кляпо́н ’паклёпнік’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. кляпаць 2.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Праізво́днік ’паклёпнік, пляткар’ (Нас.). Да зводзіць, звадыяш (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

нагово́рщик разг. нагаво́ршчык, -ка м.; (клеветник) паклёпнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

фіска́л, -а, мн. -ы, -аў, м.

1. У Расіі 18 ст.: чыноўнік, які назіраў за законнасцю ў галіне фінансавых і судовых дзеянняў урада, устаноў і асоб.

2. перан. Даносчык, паклёпнік.

|| ж. фіска́лка, -і, ДМ -лцы, мн. -і, -лак (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)