паго́лены побри́тый, вы́бритый; см. пагалі́ць 1

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паго́лены, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад пагаліць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падгалі́ць, ‑галю, ‑голіш, ‑голіць; зак., што.

Пагаліць, згаліць з бакоў або па краях; падбрыць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

побри́ть сов. пагалі́ць, (долго, неоднократно) папаго́льваць, папагалі́ць, пабры́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

папагалі́ць, ‑галю, ‑голіш, ‑голіць; зак., каго-што і чаго.

Разм. Галіць доўга, неаднаразова; пагаліць многа каго‑, чаго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перебри́ть сов., разг.

1. (о всех, многих) пагалі́ць, перагалі́ць, пабры́ць, перабры́ць;

2. (заново) перагалі́ць, перабры́ць.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пага́ліцца, ‑люся, ‑лішся, ‑ліцца; зак., на каго-што.

Абл. Паквапіцца, пагнацца на каго‑, што‑н., пажадаць займець, захапіць. [Аўгіня:] — Пэўна ж, я сама вінавата: на багацце пагалілася. Колас. [Клёст:] — Неўзабаве шэсцьдзесят стукне. Якая кабета пагаліцца на такога кавалера? Шашкоў.

пагалі́цца, ‑галю́ся, ‑го́лішся, ‑го́ліцца; зак.

Пагаліць сябе; пабрыцца. Мне трэба было пагаліцца, і я пайшоў у цырульню. Гамолка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)