легкаду́мны, -ая, -ае.
Які дзейнічае без дастатковага разважання; несур’ёзны.
Л. ўчынак.
Легкадумнае рашэнне.
|| наз. легкаду́мнасць, -і, ж. і легкаду́мства, -а, н.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
легкава́жны, -ая, -ае.
1. Які мае невялікую ці недастатковую вагу.
Л. груз.
2. перан. Легкадумны, несур’ёзны, павярхоўны.
Л. выпад.
|| наз. легкава́жнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
легкаду́мны, ‑ая, ‑ае.
Які дзейнічае без дастатковага разважання; несур’ёзны. [Паддубны:] — Каго ты выбраў? Гэта ж нейкі легкадумны балбатун, не відаць у ім пачуцця адказнасці... Пестрак. // Несур’ёзны, нясталы; ветраны. Легкадумная дзяўчына. // Які адбываецца без дастатковага разважання, неабдумана. Легкадумны ўчынак. □ [Ярмоленка] ніколі не прымаў легкадумных рашэнняў: заўсёды любіў сем разоў узважыць, памеркаваць, паслухаць людзей. Шчарбатаў. // Пусты, несур’ёзны, павярхоўны. Легкадумнае меркаванне.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павярхо́ўны, -ая, -ае.
Які не дае глыбокага аналізу, не закранае сутнасць чаго-н., несур’ёзны.
Павярхоўнае знаёмства са справамі.
Павярхоўна (прысл.) ведаць што-н.
|| наз. павярхо́ўнасць, -і, ж.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
сваво́льнік, -а, мн. -і, -аў, м.
1. Той, хто сваволіць; гарэза, дуронік.
Не дзеці, а свавольнікі.
2. Упарты, свавольны чалавек.
3. Несур’ёзны, легкадумны чалавек.
|| ж. сваво́льніца, -ы, мн. -ы, -ніц.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
недастатко́вы, -ая, -ае.
1. Невялікі па колькасці, які не адпавядае якім-н. патрэбам; слабы, малы.
Недастатковыя сродкі.
Н. вопыт.
2. Няпоўны, нездавальняючы; негрунтоўны, несур’ёзны.
Недастатковыя веды.
|| наз. недастатко́васць, -і, ж.
Н. прынятых мер.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)
легкава́жны, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае нязначную ці недастатковую вагу. Легкаважны груз.
2. перан. Несур’ёзны, легкадумны, павярхоўны. У іншых выпадках паэтычнасць, не падмацаваная праўдай побыту, сюжэтам, застаецца павярхоўнай і легкаважнай. Кучар.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
◎ Пусце́льніца ’пустадомка’ (ТС). Ад пусты ’несур’ёзны, бяздумны’ (< *pustь), збліжанае з пустэльня (гл.); параўн. укр. пустельниця ’самотніца, пустынніца’.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
недастатко́вы, ‑ая, ‑ае.
1. Які не адпавядае чаму‑н., якім‑н. патрэбам. Недастатковыя сродкі. Недастатковыя тэмпы росту вытворчасці. // Слабы, малы. Недастатковы вопыт.
2. Які патрабуе папаўнення, няпоўны; нездавальняючы. Недастатковыя веды. // Негрунтоўны, несур’ёзны. Недастатковая прычына для слёз.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
павярхо́ўны, ‑ая, ‑ае.
Які не дае глыбокага аналізу, не закранае глыбока чаго‑н., несур’ёзны. Павярхоўная трактоўка вобразаў. Павярхоўнае знаёмства. Павярхоўнае ўражанне. // Які не ўваходзіць глыбока ў сутнасць справы, падыходзіць да ўсяго несур’ёзна (пра чалавека). Павярхоўны наглядала нік.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)