нарко́з, ‑у, м.
1. Штучна выкліканы сон са стратай прытомнасці і болевай адчувальнасці. Даць наркоз. Рабіць аперацыю пад наркозам.
2. Разм. Тое, што і наркотык (у 1 знач.).
[Грэч. nárk ōsis — аняменне.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Наркоз (БРС, ТСБМ), нархоз (Сл. ПЗБ). З франц. narkose ці ням. Narkose ад лац. narcosis, грэч. νάρκωσις ’аняменне, здранцвенне’. Сюды ж наркотык, наркатычны з франц. narсоtique ад лац. narcoticus, грэч. ναρκωτικός < ναρκάω ’дранцвець, нямець’ (гл. Фасмер, 3, 44).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)