навало́чаны разг.
1. наволочённый, ната́щенный;
2. натя́нутый;
1, 2 см. навалачы́ 1, 2
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
наволочи́ть сов., разг.
1. навалачы́, мног. панавалака́ць, нацягну́ць, мног. панаця́гваць;
2. завалачы́, мног. пазавалака́ць; безл. нахма́рыцца; см. навола́кивать.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
навалака́ць несов., разг.
1. (приносить в несколько приёмов) навола́кивать, ната́скивать;
2. (надевать) натя́гивать;
3. безл. (заволакивая, закрывать) навола́кивать, затя́гивать;
1-3 см. навалачы́
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
наволо́чь сов., прост.
1. (принести, притащить) навалачы́, мног. панавалака́ць, нацягну́ць, мног. панаця́гваць;
2. (о тучах) безл. завалачы́, нахма́рыцца;
наволокло́ на не́бо туч завалакло́ не́ба хма́рамі, нахма́рылася.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
на́валач, ‑ы, ж.
Разм.
1. Хмары, туман, смуга. На момант святлее, а пасля навалач насоўваецца ізноў. Пестрак. Ноч пацямнела, у змрочнай навалачы зусім знік месяц. Быкаў.
2. Груб. Той, хто прыйшоў, з’явіўся аднекуль, не тутэйшы. — Нейкая навалач з усяго свету сядзіць у Наносах, як скула, і адважваецца папракаць яго, Сцяпана Івашкевіча! Чарнышэвіч.
3. зб. Пагард. Зброд, варожыя людзі. Фронт штодзённа патрабаваў як мага больш паравозаў, баявой тэхнікі для барацьбы з фашысцкай навалаччу. Сабаленка.
4. Тое, што і напасць. «І што гэта за навалач такая,.. — не гараць дровы, хоць ты трэсні». Сіпакоў. «Што за навалач?» Боль, уеўшыся ў спіну, дзіўным водгуллем чуўся то ў баку, то ў жываце. Вышынскі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)