нязгра́бны, -ая, -ае.

1. Які мае непрыгожую, нястройную постаць.

Н. хлопец.

2. Няспрытны ў рухах, непаваротлівы.

Н. мужчына.

3. Груба, аляпавата зроблены (пра рэчы).

Цацка мела н. выгляд.

|| наз. нязгра́бнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

прыва́т-дацэ́нт, -а, М -нце, мн. -ы, -аў, м.

У вышэйшых навучальных установах да рэвалюцыі: пазаштатны выкладчык, роўны па званні дацэнту, а таксама асоба, якая мела гэта званне.

|| прым. прыва́т-дацэ́нцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

зашчыме́ць сов.

1. разг. заса́днить;

~ме́ў па́лец — заса́днил па́лец;

2. перен. (о щемящем чувстве) защеми́ть;

~ме́ла сэ́рца — защеми́ло се́рдце;

~ме́ла ў грудзя́х — безл. защеми́ло в груди́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

жаўтава́ты, ‑ая, ‑ае.

Злёгку жоўты. Неба ўсё яшчэ мела мутны, жаўтаваты колер. Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

прадыме́ць сов. (нек-рое время) продыми́ть;

галаве́шка ~ме́ла цэ́лую гадзі́ну — головня́ продыми́ла це́лый час

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

эрцге́рцаг, ‑а, м.

Тытул членаў былой аўстрыйскай імператарскай фаміліі. // Асоба, якая мела гэты тытул.

[Ням. Erzherzog.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падпра́паршчык, ‑а, м.

У царскай арміі — вышэйшае унтэр-афіцэрскае званне. // Асоба, якая мела гэтае званне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

князь, -я, мн. князі́, -ёў, м.

1. Правадыр войска і правіцель феадальнай манархічнай дзяржавы або асобнага ўдзельнага княства.

Полацкі к.

2. Тытул такіх асоб, які перадаваўся ў спадчыну або прысвойваўся царом як узнагарода, а таксама асоба, якая мела такі тытул.

|| пагард. князёк, -зька́, мн. -зькі́, -зько́ў, м.

|| прым. кня́жацкі, -ая, -ае.

К. палац.

К. тытул.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

дафі́н, ‑а, м.

Тытул наследніка трону ў Францыі (да ліпеньскай рэвалюцыі 1830 г.). // Асоба, якая мела гэты тытул.

[Фр. dauphin.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зе́мшчына, ‑ы, ж.

Частка Рускай дзяржавы, выдзеленая Іванам IV пасля ўвядзення апрычніны ў тэрыторыю, якая мела асобнае кіраванне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)