апалі́ць, апалю́, апа́ліш, апа́ліць; апа́лены; зак., што.

1. Тое, што і абпаліць.

Маланка апаліла дрэва.

2. Нагрэць (палівам), зрабіць цёплым.

А. кватэру.

|| незак. апа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. апа́льванне, -я, н. і апа́л, -у, м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паблі́скаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

Бліскаць некаторы час. Пабліскала маланка і перастала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пераднавальні́чны, ‑ая, ‑ае.

Які бывае перад навальніцай, папярэднічае навальніцы. Пераднавальнічная духата. Пераднавальнічная маланка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

зіха́ць, ‑ае; незак.

Абл. Каротка імгненна бліскаць. Маланка цяпер зіхала амаль бесперапынна. Даніленка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Молна ’маланка’ (целях., ганц., ДАБМ, к. 311). Да маланка 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Малонка, малоння, малонушка ’бліскавіца’ (мін., Шн. 2; Ян.; гродз., Шн.). Да мала́нка 1 (гл.). Націск, як у маланка, на другім складзе. Параўн. ст.-рус. моло́нья (мала́нья) ’маланка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Молан ’маланка’ (гарадоў, ДАБМ, к. 311), молань (в.-дзв.), молання ’тс’ (глыб., Сл. ПЗБ). Да мала́нка 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

азары́ць, 1 і 2 ас. не ўжыв., -ры́ць; азо́раны; зак.

1. каго-што. Ярка асвяціць.

Маланка азарыла твар.

2. перан., каго (што). Нечакана праясніць што-н. каму-н., прыйсці ў галаву каму-н.

Раптам здагадка азарыла яго.

|| незак. азара́ць, -а́е.

|| наз. азарэ́нне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Маладня́, мълъдня́, мыладня́, молання ’маланка’ (паўн.-усх.-бел., Працы, 7; Нас., Бяльк., Юрг., Растарг., Мат. Маг.; круп., Сл. ПЗБ; мсцісл. ДАБМ, к. 311), маладнёю ’хутка, нібы маланка’ (Нас.). Рус. смал., калуж. молодня́ ’маланка’. З малання, якое да прасл. moldnьja, як выводзяць Вяч. Ус. Іванаў і В. Тапароў (Бел. лекс., 59).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абпалі́ць, -палю́, -па́ліш, -па́ліць; -па́лены; зак., што.

1. Прымусіць абгарэць, абвугліцца з усіх бакоў.

Маланка абпаліла ствол елкі.

2. Апрацаваць выраб з гліны і пад. агнём.

А. гаршкі.

|| незак. абпа́льваць, -аю, -аеш, -ае.

|| наз. абпа́льванне, -я, н. і абпа́л, -у, м. (да 2 знач.; спец.).

Абпал цэглы.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)