крыля́ць

‘лётаць, кружыць, лунаць’

дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. крыля́ю крыля́ем
2-я ас. крыля́еш крыля́еце
3-я ас. крыля́е крыля́юць
Прошлы час
м. крыля́ў крыля́лі
ж. крыля́ла
н. крыля́ла
Загадны лад
2-я ас. крыля́й крыля́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час крыля́ючы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

лётам, прысл.

У выразе: лётам ляцець (лятаць, лётаць) гл. ляцець.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

белагру́ды, ‑ая, ‑ае.

У якога белыя грудзі. Будуць вечна сады расцвітаць, Белагрудыя ластаўкі лётаць. Панчанка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

разлётацца, ‑аюся, ‑аешся, ‑аецца; зак.

Пачаць лётаць часта, не спыняючыся; разлятацца ​2. Самалёты разлёталіся — гудуць і гудуць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

адлётаць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак.

1. Скончыць лётаць. Адлёталі ў паветры апошнія пушыстыя сняжынкі. Кірэйчык.

2. Разм. Пралётаць пэўны час. Адлётаць тры гады.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ля́таць, лята́ць ’лётаць’, ’хутка хадзіць’, ’скакаць (пра вавёрку)’ (Сл. ПЗБ). Да лётаць (гл.). Форма з націскным ля‑ пад уплывам польск. latać ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Разлётны ’імклівы, моцны’ (Сцяшк.), разлёт ’рух з паступова нарастаючай хуткасцю’, разлётацца ’палётаць’ (ТСБМ), рус. дыял. разлётный ’які можа, умее лётаць’. Ад раз- і лётаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

абяскры́ліць, ‑лю, ‑ліш, ‑ліць; зак., каго-што.

Адарваць, адрэзаць крылы, пазбавіць магчымасці лётаць. // перан. Пазбавіць творчых сіл, натхнення. [Дзяжа:] Хто волю смеў маю знясіліць І дух мой вольны абяскрыліць І палажыць яму мяжу? Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Адны́м лё́там ’хутка, ураз, адным махам’ (Бяльк.) да лётаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

◎ Лётва ’лётка ў вуллі, адтуліна ў калодзе’ (Сцяшк.; лельч., Мат. Гом.). Да лётаць (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)