палудзі́ць, ‑луджу, ‑лудзіш, ‑лудзіць; зак., што.

1. Пакрыць паверхню металічнага вырабу палудай (у 2 знач.).

2. і без дап. Лудзіць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

лудзі́цца, лудзіцца; незак.

Зал. да лудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

луджэ́нне, ‑я, н.

Дзеянне паводле знач. дзеясл. лудзіць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

вы́лудзіць, ‑луджу, ‑лудзіш, ‑лудзіць; зак., што.

Пакрыць палудай. Вылудзіць медную конаўку.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

налудзі́ць, ‑луджу, ‑лудзіш, ‑лудзіць; зак., што і чаго.

Лудзячы, вырабіць у якой‑н. колькасці. Налудзіць пасуды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

пералудзі́ць, ‑луджу, ‑лудзіш, ‑лудзіць; зак., што.

1. Палудзіць усё, многае. Пералудзіць усе кухонныя катлы.

2. Вылудзіць нанава.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

перелу́живать несов.

1. пералу́джваць;

2. пералу́джваць, лудзі́ць; см. перелуди́ть;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Лудня́ ’марнатраўства часу’ (Шат.). Да лу́дзіць 1 (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Палу́да ’луджэнне, сплаў волава са свінцом, які ўжываецца для пакрыцця металічных вырабаў; луда’ (ТСБМ). Аддзеяслоўны дэрывант ад палудзіць < лудзіць < луда (гл.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Прылу́дзіць ’адбяліць (напрыклад, палатно)’ (паст., Сл. ПЗБ). Прыставачна-суфіксальнае ўтварэнне ад луг 3 ’шчолак з попелу, залітага варам’ (гл.) з чаргаваннем у фіналі асновы, магчыма, пад уплывам лудзіць ’пакрываць палудай’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)