куды́-ко́лечы нареч., обл., см. куды́-не́будзь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хто-ко́лечы мест. неопр., обл., см. хто-не́будзь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

чый-ко́лечы мест. неопр., м., обл., см. чый-не́будзь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

хто-ко́лечы, каго-колечы і пад. (гл. хто), займ. неазначальны.

Абл. Хто-небудзь. [Андрэй:] — А вось разгледжуся трохі, прыслухаюся. З кім-колечы параюся, як яно, дзе і што — можа, што-небудзь і надарыцца. Колас.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

што-ко́лечы, чаго-колечы і пад. (гл. што ​1), займ. неазначальны.

Абл. Што-небудзь. [Лясніцкі] — Калі ж табе трэба будзе перадаць што-колечы тэрмінова, ідзі сюды і вось па гэтай прасецы — да сухога балота... Шамякін.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

куды́-ко́лечы, прысл.

Абл. Куды-небудзь. [Данілка:] Ужо б даўно са сваёй скрыпачкай паляцеў адгэтуль куды-колечы ў цяплейшую хату. Купала.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзе-ко́лечы, прысл.

Абл. Дзе-небудзь. Бадай што іх дзе-колечы захапіў дождж, — падумаў [Рыгор] пра Сёмку з Волькаю ды Петруся з Гэляю. Гартны.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

дзе-ко́лечы нареч., обл.

1. где́-либо, где́-нибудь;

2. (в немногих местах) ко́е-где, разг. кой-где́;

дзе-к. ўжо прабіва́лася малада́я тра́ўка — ко́е-где (кой-где́) уже пробива́лась молода́я тра́вка

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Тако́лечы ’нядаўна, толькі што’ (Сцяшк.). Няясна; другая частка слова адпавядае ‑колечы (гл.), прадстаўленаму ў спалучэннях каліколечы (гл.), хто‑ко́лечы ’хто-небудзь’, што‑ко́лечы ’што-небудзь’, утворанаму са спалучэння часціц *‑kole (ESSJ SG, 1, 318) і ўзмацняльнага ‑чы (параўн. цяперачы) або з *tako‑lĕ‑či, гл. так, а таксама ESSJ SG, 1, 305, 319.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

расхіста́ць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае; зак., што.

1. Прымусіць хістацца; раскалыхаць. Калі чалавека, які званіў, забілі, званы доўга яшчэ гудзелі, так моцна ён расхістаў іх. Шамякін.

2. Хістаючы, зрабіць няўстойлівым, хісткім. Расхістаць слуп. □ Валока як-колечы спрабаваў расхістаць абломак [бетону], ля якога цадзіўся промень, штурхнуў яго ўгару і пацягнуў на сябе. Быкаў.

3. перан. Давесці да разладу, падарваць. Сялянскія паўстанні расхісталі феадальнапамешчыцкі лад.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)