Квахта́ць ’квактаць’ (ТСБМ, Мал.) (гл. квактаць), ’квакаць’ (Сл. паўн.-зах.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кво́хкаць ’квактаць, стагнаць’ (Яўс.). Як аб гэтым сведчаць значэнні, кантамінацыя квактаць і вохкаць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Квянчэ́ць 1 ’квактаць’ (Нар. лекс.). Гл. квактаць.
◎ Квянчэ́ць 2 — пра ваду (Нар. лекс.). Гукапераймальнае. Гл. КвЯКЧЭЦЬ©.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кво́ктушка ’квактуха’ (Мат. Гом.). Гл. квактаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Квок-квок ’квактаць (пра курыцу)’ (Нік. Напаў.). Гукапераймальнае.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Квірча́ць ’квакаць, квактаць, вішчаць, бурчаць’ (Сл. паўн.-зах.). Гл. квіркаць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Кво́хаць ’квактаць’ (Жд. 3, Бяльк., Юрч., Гарэц., Др.-Падб.). Гл. квох.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
расквакта́цца, ‑квакчуся, ‑квокчашся, ‑квокчацца і расквахта́цца, ‑квахчуся, ‑квохчашся, ‑квохчацца; зак.
Пачаць моцна і доўга квактаць (квахтаць). [Стась:] Ну чаго вы так расквакталіся над ёй? У яе яшчэ ўсё жыццё наперадзе. Губарэвіч. Расквахталася, як курыца на дождж. Прымаўка.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Расквахта́цца ’наракаць, прычытаць, прыгаворваць’ (ТСБМ, Бяльк.), расквакта́цца ’наракаць, стагнаць’ (ТСБМ, Байк. і Некр., Растарг.). Гл. квахта́ць, квактаць,
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
квакта́нне і квахта́нне, ‑я, н.
Дзеянне паводле знач. дзеясл. квактаць, квахтаць, а таксама гукі гэтага дзеяння. З усіх бакоў чуцён быў мышыны піск, квактанне жаб, шапаценне. Мурашка. Падыходзячы да сасняку, мы пачулі квахтанне глушцоў, пачулі, як яны пералятаюць з месца на месца — верныя адзнакі такавішча. Гавеман.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)